Do tej książki trzeba mieć właściwy nastrój.
Czytałem ją dwa razy. Za pierwszym razem utknąłem w pewnym momencie, uznając ją, mimo wszystko, za zaledwie dobrą.

Dopiero czytając ją teraz, po raz drugi, mając za sobą w tym roku wycieczki do Wiednia, Bratysławy i Pragi, byłem bardziej otwarty na cesarsko-królewskie klimaty.
No bo Café Museum to efekt uboczny makłowiczowych podróży po dawnych szeroko pojętych Austro-Węgrach od Wiednia, Pragi przez Siedmiogród i Węgry, aż po Sarajewo i Wyspy Dalmacji…
Ostrzegam, że nie jest to przewodnik… i nie jest to również książka kucharska. Dzieło ma charakter gawędziarsko-autobiograficzny.
Nie znałem Makłowicza z tej strony (jako nieposiadacz telewizora - w ogóle mało go znałem). Wspaniały gawędziarz - świetny język, bardzo bliskie mi poczucie humoru i nie tylko kulinarna erudycja. Nic dziwnego. Ostatecznie, zanim został kucharzem-celebrytą Makłowicz studiował historię sztuki. No i jeśli ktoś potrafi ciekawie mówić o gotowaniu, to niemal gwarantuje, że może ciekawie mówić o wszystkim.

Oczywiście Makłowicz tematów gastronomiczno-kulinarnych nie unika. Aliści trudno mi ocenić, czy to tematy kulinarno-gastronomiczne stanowią tylko pretekst do rozważań o charakterze historycznym, obyczajowym, etnograficznym bądź ogólnym, czy może jest dokładnie odwrotnie.

Jestem nawet w stanie wybaczyć autorowi ostentacyjną wszystko- a nawet w szczególności mięsożerność, choć przyznam, że w rozdziale o świniobiciu nieco mnie mdliło. Z drugiej strony ten rozdział tylko utwierdził mnie w moich wegetariańskich przekonaniach. A co więcej - odniosłem wrażenie, że autor przez chwilę zachwiał się w swoich przekonaniach mięsożernych.

Książka jest gustownie wydane na kartonowym papierze. Format - nieco dziwaczny (fatalnie upasowuje się na półce, ale pewnie wymyślili, że oryginalnie wygląda i żeby trzymać na stole). A do tego ilustracje Andrzeja Zaręby - też dziwaczne, a do tego oniryczne, ale to konweniuje mnie (jak śpiewał Młynarski). Rozumiem, że przemykająca się postać dziwnego osobnika o wyglądzie wielkiego chomika to personifikacja Makłowicza…
Oczywiście polecam. Ale nie wszystkim może się spodobać.

Mój konik - błędy:
str 176
Mowa jest o banknocie stuforintowym, o którym Makłowicz pisze nie wiadomo dlaczego, że ma trzy zera. Albo czegoś tu nie zrozumiałem.
Zresztą ten dalmacki rozdział jest od połowy jakby trochę słabszy, niż pozostałe - bo… książka książkę kucharską zaczyna przypominać.

Do tej książki trzeba mieć właściwy nastrój.
Czytałem ją dwa razy. Za pierwszym razem utknąłem w pewnym momencie, uznając ją, mimo wszystko, za zaledwie dobrą.

Dopiero czytając ją teraz, po raz drugi, mając za sobą w tym roku wycieczki do Wiednia, Bratysławy i Pragi, byłem bardziej otwarty na cesarsko-królewskie klimaty.
No bo Café Museum to efekt uboczny makłowiczowych...