Nie będę się bardzo rozpisywał.
Ciężko oceniać tego typu publikacje. Jeszcze ciężej skrytykować ludzkie wspomnienia i emocje. Tak książka nie jest idealna, obok pojedynczych wierszy, które zapadają w pamięć i wywołują ciarki na plecach, jest wiele takich, obok których można przejść obojętnie. Ale czy na pewno?
Przecież to wszystko miało miejsce, to wszystko działo się naprawdę. Te napisane trzydzieści lat po wojnie słowa niosą z sobą echo powstańczej Warszawy z '44 roku. Czy zatem mamy prawo mówić, ze któryś z tych utworów jest słaby? Poezja jest przecież subiektywna, a tutaj mamy do czynienia nie tylko z poezją ale też z reportażem.

Książka skłania do refleksji. Pokazuje nam obrazy nad, którymi nie możemy się nie zatrzymać, choć na parę sekund. czy jest to starszy mężczyzna bity przez nazistę resztkami sił ochraniający niesione w rękach książki, czy matka, która poświęca cały dzień by przynieść dziecku mleko, które przedłuży jego życie zaledwie o godzinę.

Z drugiej strony jednak, czegoś mi w tej książce zabrakło. Jakiegoś czynnika, który skłaniałby mnie do tego bym sięgnął po nią ponownie, stąd taka a nie inna ocena.

Wiem, jak zwykle chaotyczna wypowiedź, ale mam nadzieję, ze coś jednak da się z niej zrozumieć.

Nie będę się bardzo rozpisywał.
Ciężko oceniać tego typu publikacje. Jeszcze ciężej skrytykować ludzkie wspomnienia i emocje. Tak książka nie jest idealna, obok pojedynczych wierszy, które zapadają w pamięć i wywołują ciarki na plecach, jest wiele takich, obok których można przejść obojętnie. Ale czy na pewno?
Przecież to wszystko miało miejsce, to wszystko działo się...