Nie ma światła bez ciemności, a człowiek, który nie zaznał cierpienia, nigdy nie będzie szczęśliwy - takie przesłanie płynie z kart krótkiej, ale niezwykle sugestywnej powieści "Nowy wspaniały świat", klasyki antyutopii, nowego gatunku, z którym wcześniej nie miałam do czynienia. I który dostarczył mi wrażeń, jakich się nie spodziewałam.

W Londynie nie widać już śladów dawnych wojen. Nie ma powodów, żeby zabijać. Ludzie nie mają matek, ojców, żon, mężów, bo nie są żyworodni, proces rozmnażania odbywa się poprzez wybutlowanie zapłodnionych komórek. Społeczeństwo podzielone jest na klasy, ale nie przysparza to problemów, bo każdy przydzielony jest idealnie, według tego, na co został zaprogramowany w życiu płodowym. Zadania odpowiadają więc potrzebom. W dodatku każdy ma pod dostatkiem jedzenia, substancji psychoaktywnych i seksu, potrzeby cielesne są zaspokajane natychmiast i nie generują napięć w umysłach. Świat idealny? Świat wspaniały? Bez wątpienia. Ale czy ludzkość nie płaci wysokiej ceny za tę szczęśliwość?

Są bowiem wśród całych mas szczęśliwców jednostki, którym czegoś brakuje. Nie do końca potrafią odnaleźć się w świecie, w którym orgia to najbardziej aprobowana rozrywka, a słowo "matka" wywołuje zgorszenie. Nie znają innego życia, ale coś nie pozwala im się przyłączyć do ogólnego celebrowania cielesnych rozkoszy, choć nie potrafią tego zdefiniować.

Odpowiedź zdaje się kryć w głuszy, w rezerwacie dzikich, którzy zachowali dawny styl życia. Nadal się starzeją, biorą śluby i rodzą dzieci. Budzą tym obrzydzenie, ale i fascynację, zwłaszcza kiedy okazuje się, że jeden z nich jest dzieckiem cywilizowanej kobiety, która przypadkowo zaginęła w rezerwacie wiele lat wcześniej i zaszła w ciążę. John, zwany dzikusem, zna obie strony lustra i przebywając w cywilizowanym Londynie, do którego został ewakuowany wraz z matką, dał świadectwo prawdziwie ludzkich emocji. Oczywiście niemal przez wszystkich zostały one uznane za nieprzyzwoite, ale kilku wybranym otworzył oczy na zakłamanie, w jakim do tej pory żyli.

Mnie też ta książka skłoniła do przemyśleń, do czego może nas doprowadzić bezustanne dążenie do ułatwiania sobie życia. Pomyślałam, że przecież osiągnięty cel cieszy najbardziej, kiedy dążymy do niego ciężką pracą, doświadczając sukcesów i porażek. Że im dłuższa jest droga, tym bardziej cieszy miejsce docelowe. I że nie da się żyć normalnie w ciągłym blasku słońca, bo przestaje się go doceniać.

Nie ma światła bez ciemności, a człowiek, który nie zaznał cierpienia, nigdy nie będzie szczęśliwy - takie przesłanie płynie z kart krótkiej, ale niezwykle sugestywnej powieści "Nowy wspaniały świat", klasyki antyutopii, nowego gatunku, z którym wcześniej nie miałam do czynienia. I który dostarczył mi wrażeń, jakich się nie spodziewałam.

W Londynie nie widać już śladów...