Tak naprawdę, nie są to złe wiersze. Mało w tym poezji sensu stricto, lecz nie to jest dla mnie powodem wystawienia takiej, a nie innej oceny. Są to bowiem raczej wiersze skupione nie na estetyce odbiorcy, lecz mające charakter logiczny, próba zabawy słowem, konwencjami i zaskakiwaniem czytelnika mniej lub bardziej nieoczekiwanymi połączeniami słów, wyrażeń i znaczeń. Taki ich charakter osobiście mi nie przeszkadza.
Problem w tym, że zaskakuje niewiele rzeczy. Przy konstruowaniu różnych związków wyrazowych, stosowanych głównie w przerzutniach, nie myśli się, że to naprawdę ciekawe połączenie. Czuć raczej obojętność. Niektóre pomysły (np. z czekaniem i niedoczekaniem się) też raczej oczywiste.
Ale nie są to złe utwory. Rozumiem też, że to pierwsze (czy też jedne z pierwszych) młodzieńczych prób autora. Dlatego, tak naprawdę, zakres tematyczny jest podobny: musi być kobieta, nieszczęśliwa miłość, mit bycia poetą. Dwie pierwsze sprawy - uniwersalne - nie można o nich nie pisać, wiadomo. Inaczej trochę patrzę na leitmotiff czucia się poetą, który mnie śmieszy tak ogólnie (picie wódki, palenie fajek, siedzenie w knajpach i pisanie szajsu), choć tutaj aż tak tego nie widać. Ale małą dygresję musiałem na ten temat.
Tak naprawdę, można spokojnie dać pięć gwiazdek, zależy od odbiorcy. Spodziewałem się większego bełkotu, dostałem przyzwoite, choć też nie jakieś wybitne, opisy przeżyć młodego człowieka, czasem lepsze, czasem gorsze. Ot, życie.

Tak naprawdę, nie są to złe wiersze. Mało w tym poezji sensu stricto, lecz nie to jest dla mnie powodem wystawienia takiej, a nie innej oceny. Są to bowiem raczej wiersze skupione nie na estetyce odbiorcy, lecz mające charakter logiczny, próba zabawy słowem, konwencjami i zaskakiwaniem czytelnika mniej lub bardziej nieoczekiwanymi połączeniami słów, wyrażeń i znaczeń. Taki...