Z. wcisnęła mi tę książkę do ręki i powiedziała: "Przeczytasz ją w dziesięć minut, ale jest cudowna". W myślach wzruszyłam ramionami i spakowałam do torebki. Od początku kojarzyłam tę książkę, po samym tytule. Co prawda z innej książki (podejrzewam, że Rani Manicka napisała o niej w "Dotknięciu ziemi", jednak nie mogę znaleźć stosownego fragmentu), mimo to znałam.

To książka dla dzieci. Jest piękna, prosta i cudownie prawdziwa. A chodzi w niej właśnie o prawdziwość. Opowiada o tytułowym Króliku, który nie wie, co to znaczy być Prawdziwym. Jednak w pudełku z zabawkami spotyka Zamszowego Konia, który jest stary, wyleniały i jest Prawdziwy. Tłumaczy mu to. Królik z początku woli być piękny niż Prawdziwy, ale później, gdy zaczyna się przemiana, nie zależy mu na tym. Docenia miłość chłopca, który uczynił go Prawdziwym.

Książeczka naprawdę jest króciutka. Ale zakochałam się w niej, będę chyba musiała ją sobie kupić. Każde dziecko powinno poznać historię Aksamitnego Królika, dzięki temu doceni to, kim samo jest, a nie kim są jego koledzy. W "Aksamitnym Króliku" znajdujemy również ilustracje. Takie, jak na okładce. Czyli niezbyt wymyślne, o stonowanych barwach. Mam sentyment do czegoś takiego. W końcu za czasów mojego dzieciństwa nie było brokatowych okładek, a raczej coś subtelnego, a mocnego w wyrazie.

Lektura obowiązkowa. Zarówno dla dzieci jak i dorosłych, a co!

Właśnie przypomniałam sobie fabułę w całości i zastanawiam się, jakim cudem da się umieścić tyle treści w tak skondensowanej formie. Może dlatego nigdy nie napiszę książki dla dzieci. Nie umiem tak. I podziwiam wszystkich autorów za to, że oni potrafią.

Z. wcisnęła mi tę książkę do ręki i powiedziała: "Przeczytasz ją w dziesięć minut, ale jest cudowna". W myślach wzruszyłam ramionami i spakowałam do torebki. Od początku kojarzyłam tę książkę, po samym tytule. Co prawda z innej książki (podejrzewam, że Rani Manicka napisała o niej w "Dotknięciu ziemi", jednak nie mogę znaleźć stosownego fragmentu), mimo to znałam.

To...