Utonąłem w oceanach głupoty opisanych w tejże książce. Nie chodzi nawet o samych Amerykanów, ale o masowego turystę, który wyjeżdża z domu dla samego faktu wyjechania. Czasami ma się wrażenie, że są to ludzie z innej planety, którzy nagle zderzyli się z obcą sobie cywilizacją. Zgroza!
Nie za bardzo rozumiem sukces książki, być może dlatego, że w Polsce takiego zalewu "literatury toskańskiej" nie ma i nie ma pola do porównań. Wydaje się jednak, że marketing może wszystko. Nie jest to książka zła, ot po prostu zwykłe czytadełko, okraszone opowieściami o klientach Autora - a jak wiadomo każdy lubi pośmiać się z innych. Właściwie nie jest to książka o Toskanii w szerokim rozumieniu, ale głównie o jej części skupionej na Wzgórzach Chianti. Głębszej refleksji nad kulturą, czy sztuką Toskanii w niej nie znajdziemy. Może i lepiej, bo obecnie każdy by chciał coś o tym mówić, ale nie każdy ma coś do powiedzenia. Autor próbuje przybliżyć nam to jak zmieniła się Toskania w ostatnich latach, przybliżyć jej piękno i stosunek do tej ziemi jej rodowitych mieszkańców. Wszystko to przez pryzmat jednego typowego toskańskiego roku. Najbardziej interesujące - z mojego punktu widzenia - były opowieści o starych domach, które stały się pasją Castagno. Ich wspaniałe historie, architektura i powolne umieranie, by nagle jak Feniks odrodzić się z popiołów...Feniks? On odradzał się taki sam. Domy toskańskie niestety nie zawsze.

Utonąłem w oceanach głupoty opisanych w tejże książce. Nie chodzi nawet o samych Amerykanów, ale o masowego turystę, który wyjeżdża z domu dla samego faktu wyjechania. Czasami ma się wrażenie, że są to ludzie z innej planety, którzy nagle zderzyli się z obcą sobie cywilizacją. Zgroza!
Nie za bardzo rozumiem sukces książki, być może dlatego, że w Polsce takiego zalewu...