Z autobiografii Agathy Christie wyłania się postać ze wszech miar niezwykła, nietuzinkowa, wspaniała. Z łezką w oku przywitałam koniec książki, bo pragnęłam, aby Agatha dalej do mnie mówiła, jeszcze i jeszcze, bez końca. "Mówiła", bo jej autobiogarfia jest tak żywa, jak gdybyśmy byli podsłuchiwaczami, ukrytymi za kotarą w pokoju, w którym bohaterka snuje swoje wspomnienia. A może raczej uczestnikami tego wieczorku wspomnień, bo czyż Agatha nie mówi właśnie do nas, do mnie, jak najbardziej osobiście?
Wspaniale słuchało mi się tych opowieści, począwszy od beztroskiego dzieciństwa, które autorka opisuje wprost genialnie (te zabawy, wymyślone postacie, nianie=), po przeżycia pierwszego małżeństwa, obraz wojny, pracę pielęgniarki i w końcu fascynację podróżami, archeologią, która podarowała jej drugiego, ukochanego męża.
Choć autorka nie poświęca wiele miejsca swojej pracy literackiej, wcale nie czułam się rozczarowana. Rozumiałam, co chce nam przez to przekazać. Nie czuła się "prawdziwą", utalentowaną pisarką i próbowała strącić się z piedestału sławy. Ze mną jej się nie udało. Nie zeszła z piedestału i honorowego miejsca w moim literackim świecie. Stała się jednak mi o wiele bliższa, jako człowiek i jako kobieta, tak nowoczesna w swoim wiktoriańskim świecie. Kobieta, którą zaszczytem było znać, a która nam, pozostawiła, na szczęście, swoje książki i to zarówno te kryminalne, jak i obyczajowe.

Z autobiografii Agathy Christie wyłania się postać ze wszech miar niezwykła, nietuzinkowa, wspaniała. Z łezką w oku przywitałam koniec książki, bo pragnęłam, aby Agatha dalej do mnie mówiła, jeszcze i jeszcze, bez końca. "Mówiła", bo jej autobiogarfia jest tak żywa, jak gdybyśmy byli podsłuchiwaczami, ukrytymi za kotarą w pokoju, w którym bohaterka snuje swoje wspomnienia....