Oto Gosia, pielęgniarka z duszą poetki. Jej oczami patrzymy na Kajtka, sześcioletniego chłopca żywionego przez sondę, na Kornelkę z wodogłowiem. Jest i pani Basia, która mimo amputowanych kończyn, chce wybrać się w podróż. Zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze, domy spokojnej starości pełne są ludzi na co dzień niewidocznych, niechcianych, niekochanych. W trudnej rzeczywistości Gosia oferuje im serce – „zamiast wygód i luksusu”. Z przyklejoną przez społeczeństwo łatką „inności”, bohaterka „daje dużo, otrzymując w zamian niewiele”. „Karczowiska” to poruszające studium ludzkich emocji, wspaniała opowieść o godności i harcie ducha.

"Karczowiska " to jedna z niewielu powieści , które w ostatnim czasie wywołały we mnie tak wielkie przerażenie , współczucie ,a zarazem też zaciekawienie. Jest to też jedna z małej grupy książek o służbie zdrowia ,a dokładniej o pielęgniarkach ,pracujących w hospicjach i innych tego typu ośrodkach.

Co mnie w niej tak przeraziło ?
Fakty. To jak w szpitalach i hospicjach męczą się nie tylko nieuleczalnie chorzy ,ale też ci ,którzy się nimi opiekują .To jaka atmosfera tam panuje i to jak silne jest przywiązywanie się do tych ,którzy niebawem odejdą z tego świata .
Główna bohaterka - Małgosia od momentu przeczytania tej niewielkiej książki jest dla mnie ideałem do naśladowania .Jej siła ,upór, a także dobroć i wielka miłość ,którą ofiarowała wszystkim swoim podopiecznym jest godna podziwu ,a wręcz zachwytu .Ja nie mogłabym normalnie rozmawiać i odnosić się do osoby ,której jest mi strasznie szkoda i jestem świadoma jej rychłej śmierci , a Gosia robiła to z taką łatwością i miłością w każdym słowie i geście.

Bohaterka mimo swej ciężkiej pracy znajdowała czas na pisanie ślicznych wierszy ,które są zamieszczone między zdaniami w powieści. Jej poezja zachwyciła mnie niemal tak jak jej postawa i nie mogłam się powstrzymać od zacytowania jednego z nich :


Dni mu odmierzał
stukot drewniaków,
Czekał cierpliwie,
pokornie wierzył
że dobry Pan Bóg
doświadcza go miłością.

Nagle w ten rytm
wkradł się niepokój-
w białym kitlu:
czy to wąż-szatan,
czy wąż Eskulapa?

Ale potknął o ufne oczy,
i rozbił szklane serce
eutanazji.

Choć jak już wspomniałam książka do najgrubszych i największych nie należy z czystym sercem mogę ją dodać do listy tych największych pod względem wartości i nasuwających się przemyśleń. Autorka posłużyła się bardzo lekkim i przystępnym językiem , dzięki któremu powieść czyta się ekspresowo , jednak ślad po tej lekturze pozostaje na bardzo długo.

OCENA : 5,5/6
Gorąco polecam :)

Oto Gosia, pielęgniarka z duszą poetki. Jej oczami patrzymy na Kajtka, sześcioletniego chłopca żywionego przez sondę, na Kornelkę z wodogłowiem. Jest i pani Basia, która mimo amputowanych kończyn, chce wybrać się w podróż. Zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze, domy spokojnej starości pełne są ludzi na co dzień niewidocznych, niechcianych, niekochanych. W trudnej rzeczywistości...