Skończyłam czytać „Miasto ryb”…I miałam dziką ochotę stanąć i zacząć bić brawo autorce. Chapeau bas pani Babina. Książka tak mną zawładnęła, że byłam oburzona na moją codzienność, która skutecznie przeszkadzała mi w całkowitym zatraceniu się w lekturze. Z wypiekami na policzkach czytałam o kolejnych perypetiach Ałki i ściskałam za nią mocno kciuki. Urzekła mnie ta bohaterka-narratorka, jej poczucie humoru, sposób postrzegania świata, autoironia i świadomość samej siebie. Bo Ałka to kobieta, która jest bardzo świadoma własnych demonów i dzielnie dźwiga ciężar przeszłości, nie tracąc przy tym zdolności do zachwytu otaczającym ją światem i do piętnowania jego absurdów. A ma co piętnować, gdyż akcja powieści toczy się chwilę przed wyborami na prezydenta na Białorusi, a siostra bliźniaczka Ałki okazuje się być mocno zaangażowana w działalność opozycyjną.

Myślałam, że „Miasto ryb” będzie typowym kryminałem, polegającym na odkryciu tajemnic z przeszłości, by wyjaśnić popełnioną w teraźniejszości zbrodnię. I w pewnym sensie tak istotnie jest. Ale oprócz tego pojawia się mnóstwo wątków obyczajowych, z których chyba największe wrażenie zrobił na mnie dość smutny opis zanikania Dobratycz, rodzinnej wioski Ałki – młodzi uciekają do miasta, starzy umierają i powoli „zarastają ich czarne ścieżki”. Perypetie mafijno-polityczne obu sióstr są także fantastycznie wymyślone i opisane – naprawdę nie sposób się przy tej książce nudzić. Ach, no i jeszcze wątek z norami w czasie – znakomicie podkolorował fabułę.

„Miasto ryb” zostawi na pewno trwały ślad także w moim prywatnym słowniku. Bo przy sprzyjającej okazji nie zawaham się użyć przeczytanych tu określeń w stylu: „tyłek wielki jak miłosierdzie boskie”,„wygląda jak ropucha w rui”,czy „szczyt kariery to siedzieć w kiblu i informować, że zajęte” – oj,przemawiają do wyobraźni :D

Serdecznie polecam wszystkim tę powieść. I tylko mam dwie rady dla przyszłych czytelników: nie sugerujcie się opisem na okładce – nie wiem, co za porażająca elokwencja go popełniła, i nie zniechęcajcie się dość osobliwym pierwszym rozdziałem. Dajcie szansę Ałce i jej opowieści – naprawdę warto.

Skończyłam czytać „Miasto ryb”…I miałam dziką ochotę stanąć i zacząć bić brawo autorce. Chapeau bas pani Babina. Książka tak mną zawładnęła, że byłam oburzona na moją codzienność, która skutecznie przeszkadzała mi w całkowitym zatraceniu się w lekturze. Z wypiekami na policzkach czytałam o kolejnych perypetiach Ałki i ściskałam za nią mocno kciuki. Urzekła mnie ta...