Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam z tą książką ogromny problem. Mimo, że porusza ważne i aktualne tematy. Jednak mam zarzuty do formy, w jakiej je przedstawione. Z jednej strony świetne analogie i odniesienia do ciężkiej historii, z drugiej wykreowany świat, od którego mocno się odbiłam. Ałła Babylowa to pięćdziesięcioletnia pisarka i dziennikarka po przejściach. Mieszka w małej białoruskiej wsi i stara się stworzyć powieść życia oraz uporać się z przeszłością. Kiedy więc pojawia się okazja zakupu domu przy pobliskich torach, który nierozerwalnie związany jest z dzieciństwem głównej bohaterki, ta nie waha się ani przez moment i od razu go kupuje z nadzieją na spokój i twórcze natchnienie. Jednak w pewnym momencie w okolicy dochodzi do brutalnych aktów przemocy i morderstwa a Ałła zostaje wrzucona w sam środek akcji. Szczerze mówiąc to nie wiem czego się po tej książce spodziewałam. Początek był świetny. Zwiastował grozę a duszny klimat aż się z niej wylewał. Upał panujący w powieści odczuwałam na własnej skórze. Poczucie niepokoju i nieustannej grozy towarzyszyło mi podczas lektury. Niewypowiedziane zło, tajemnice z przeszłości i wydarzenia historyczne, które mają wpływ na współczesnych ludzi. Ciężka, pełna strachu, przemocy i nienawiści historia Europy Wschodniej. Początkowo czułam ciężar tej książki, gdzie wątki się ze sobą splatały. I tak było do mniej więcej 60 strony. Bo później wszystko jebło i sama nie wiem co tam się wydarzyło. Powieść Natałki Babiny pełna jest metafor i analogii. I tego jej odmówić nie mogę. Rozprawia się z ciężką historią pogranicza białorusko-ukraińsko-polskiego. Pokazuje nam jak wiele mamy ze sobą wspólnego i jak wiele moglibyśmy razem osiągnąć, gdybyśmy odłożyli na bok wszelkie waśnie i wyciągnęli w swoją stronę ręce. Rozprawia się z nacjonalizmami, z poczuciem własnej tożsamości i przynależności. I robi to w zaskakujący sposób. Jednak ja tej formy nie kupuję i ona do mnie kompletnie nie przemawia. Początkowe kilkadziesiąt stron stwarzało atmosferę grozy i na taką książkę się właśnie nastawiałam. Ja wspomniałam wcześniej, autorka świetnie budowała napięcie i liczyłam na realizm magiczny, który ładnie się wplecie w fabułę. Dostałam sama nie wiem do końca co. Motyw ze Strachem był dobrze skonstruowany, jednak (hmmm, jakby tu to opisać, żeby nie za wiele zdradzić) pewne postacie, które się pojawiły i coś w rodzaju inwazji, to mnie kompletnie odrzuciło. Czytając, wyczuwałam mocny Stephen King vibe, jednak u Kinga pewne rzeczy mi nie przeszkadzają, ba, nawet ich u niego oczekuję, tak tutaj były dla mnie nie do przyjęcia i sprawiły, że po tych 60 stronach czytałam tę książkę tylko, żeby ją skończyć i nie czerpałam z niej żadnych emocji. Kompletnie żadnych. Jeśli chodzi o plusy, to Natałka Babina świetnie ukazała motywy rządzące ludźmi, jak się zachowują podczas zagrożenia i co nimi kieruje podczas wojny. Pokazuje i ludzi, którzy walczą z najeźdźcą, pokazuje kolborantów, pokazuje też ludzi, którzy zamieniają się w potwory i wykazują zapędy dyktatorskie. Bardzo podobały mi się fragmenty powieści głównej bohaterki, które zostały wplecione w fabułę, jednak bardzo mi przeszkadzało to, że te wątki są zawieszone w próżni i takie pozostały. Podsumowując: po prostu liczyłam na coś innego i się przeliczyłam. Sama wychowałam się na wsi bardzo podobnej do tej z powieści, zwłaszcza, że w latach 90., czyli latach mojego dzieciństwa często wieś widziałam podobnie, szczególnie latem. Gdzie chodziłam na pobliskie pola, gdzie również był strumyk a nad nim most, gdzie chodziło się po torach, które niejako wyznaczały granicę między światem ludzkim a pobliskim lasem. Czułam to gorące, parne powietrze, które tylko na wsi ma ten specyficzny zapach i posmak i które tak bardzo rożni się od śmierdzącego i ciężkiego powietrza w mieście. I przez pewien czas znów mogłam się przenieść w moje rodzinne strony i poczuć to wszystko dodatkowo okraszone grozą i niepokojem. Jednak to, w jaką stronę to poszło, całkowicie zepsuło mój odbiór tej powieści.