Norweska proza poetycka – przepiękna, intrygująca, wciągająca, magiczna. Zauroczyła mnie do cna, dlatego że ja również wierzę w to, iż jesteśmy w stanie konstruować rzeczywistość - że myśli potrafi się wydarzyć, że zostawia ślady w świecie. Że słowo wypowiedziane ma moc stwórczą. Tarjei Vesaas, pisarz o którym nie wiedziałam nic aż do czasu „Wiosennej nocy”, obdarzył mnie ogromną, literacką rozkoszą.

Po pierwsze – ta nowela jest poezją. Z każdego akapitu prześwituje tu magia księżycowego światła. Życie miesza się ze śmiercią, pragnienia z nasyceniami, wolność z uwikłaniem. "Wiosennej nocy" wszystko staje się możliwe, świat osiąga punkt szczytowy.

Po wtóre - bohaterowie "wydarzają się" na naszych oczach. Tworzą siebie w kontekście ludzkich relacji budowanych przez słowa niedopowiedziane - albo przeciwnie: wypowiedziane niepotrzebnie. I dzieci, i dorośli stykają się z tym co graniczne. I nie ma tu "mądrzejszych"…

Po trzecie - fabuła jest wyraźnie zarysowana. Chwilami ociera się o rodzinny dramat, ale nic w niej nie jest oczywiste. Najmniejszy element układanki oddziałuje na całość - może ją związać albo rozsypać w pył. Wystarczy, że ktoś z bohaterów coś pomyśli/wypowie. A my - czytelnicy - doskonale o tym wiemy.

Siłą tej noweli poetyckiej są emocje i kilka przenikających się warstw świata. Do jednych mamy dostęp, do innych nie. Energia życia (vis vitalis?) wiedzie tu prym - pewnej wiosennej nocy rodzice wyjeżdżają, pozostawiając w domu dwójkę rodzeństwa: Sissel i Halsteina. Oboje wiedzą, że coś szczególnego tej nocy się wydarzy. Ale nie przypuszczają, że spotkają się z "obcymi", skonfrontują z cyklem życia i śmierci, a na granicy jawy i snu zauważą miłość… i poznają, jaką siłę ma prawdziwy czar.

Ta proza jest tak ekspansywna, że czytając, czujemy gęstniejącą z każdym oddechem atmosferę. Na własnej skórze odczuwamy wagę tajemnic. Powietrze wokół staje się przesycone zapachem dzięgielu…

Rekomenduję i polecam wszystkim, którzy uwielbiają czuć rosę na nagich stopach.

Ma
| Tarjei Vesaas, Wiosenna noc, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1972

Norweska proza poetycka – przepiękna, intrygująca, wciągająca, magiczna. Zauroczyła mnie do cna, dlatego że ja również wierzę w to, iż jesteśmy w stanie konstruować rzeczywistość - że myśli potrafi się wydarzyć, że zostawia ślady w świecie. Że słowo wypowiedziane ma moc stwórczą. Tarjei Vesaas, pisarz o którym nie wiedziałam nic aż do czasu „Wiosennej nocy”, obdarzył mnie...