Sama nie wiem, jakim cudem wytrwałam i sięgnęłam po kolejną część, chyba z czystej ciekawości, co autorka jest w stanie jeszcze w tym temacie wymyślić. No i wymyśliła, bo pobyt w pałacu sułtana to coś innego, nowego, czym Różyczka się zafascynowała. I choć nadal poniżenie i dominacja są na jak najwyższym poziomie, to zabawki w tym celu wykorzystywane są bardzo intrygujące ;-) No i widać, że Różyczka to polubiła :-) Dlatego też, jak przyjdzie pomoc i zabierze z pałacu Różyczkę i jej dwóch niewolników, będzie strasznie nieszczęśliwa, a jeszcze bardziej, kiedy się okaże, że odsyłają ją do domu...
Jeden z niewolników, obiekt zainteresowania Różyczki odkrywa w sobie skłonności do dominacji, które wykorzystuje już w haremie sułtana, a potem na statku w drodze powrotnej, niestety po powrocie do wioski ląduje w stajni, gdzie musi nauczyć się pokory. Ludzki koniki, chyba największa perwersja tej książki, którą wykorzystała również Molly Weatherfield w Historii Carry. O ile tu w scenerii dawnych czasów było to do przełknięcia, o tyle w książce Molly dla mnie było nie do przyjęcia. No i zakończenie tej serii, he he najbardziej mnie rozbawiło, Różyczka tak polubiła swoją uległość i czerwony tyłek, że żaden książę nie był w stanie sprostać jej wymaganiom.
Seria przeczytana z czystej ciekawości i oceniona tak, jak na to zasługuje.

Sama nie wiem, jakim cudem wytrwałam i sięgnęłam po kolejną część, chyba z czystej ciekawości, co autorka jest w stanie jeszcze w tym temacie wymyślić. No i wymyśliła, bo pobyt w pałacu sułtana to coś innego, nowego, czym Różyczka się zafascynowała. I choć nadal poniżenie i dominacja są na jak najwyższym poziomie, to zabawki w tym celu wykorzystywane są bardzo intrygujące...