Ufff, muszę przyznać, że cieszę się, że dobrnęłam do końca tej trylogii. Jeśli sądzicie, że jakiekolwiek współczesne erotyki są ostre i wyuzdane, nie znacie historii Różyczki opisanej przez Anne Rice...
Tym razem Różyczka zostaje porwana z wioski, gdzie pełniła rolę seksualnej niewolnicy, do pałacu Sułtana, gdzie odkrywa tajemnice haremu i pełnego przepychu stylu życia pustynnych dostojników. Jest to jednocześnie inne i podobne do tego, co dotąd znała. Wraz z nią w pałacu Sułtana próbuje się odnaleźć Laurent, który odkrywa, że nie tylko rola uległego mu odpowiada.
Zacznę od tego, że lista trigger warningów byłaby tu pewnie dłuższa niż sama książka. Mamy tu gwałty, tortury, poniżanie, niewolnictwo, przemoc fizyczną i psychiczną, bardzo brutalne praktyki seksualne. Ale nie oszukujmy się, to trzeci tom, jeśli tu dotarliśmy, to już to nas nie szokuje, wiemy, czego się spodziewać, tak samo jak bohaterowie. Wiemy też, że nie będzie tu za dużo fabuły, choć akurat trzeci tom mam wrażenie, że przoduje pod tym względem i jest tu parę ciekawych „zwrotów akcji”, które stanowią interesujące studium psychiki osób zmuszonych do skrajnej uległości i zatracenia własnej tożsamości. Kilka postaci w podobnych sytuacjach ewoluuje w zupełnie różnych kierunkach. Pod tym względem ta część jest znacznie ciekawsza od wcześniejszych.
Edytorsko i językowo – nieodmiennie dramat ;) Błąd na błędzie pogania błąd, jakby tłumacz robił przekład w notatniku i w takiej formie poszło od razu do druku. Auć.
To zdecydowanie nie jest lektura dla każdego, dlatego nie zachęcam. Jeśli lubicie tę tematykę, może Was zainteresować.

Ufff, muszę przyznać, że cieszę się, że dobrnęłam do końca tej trylogii. Jeśli sądzicie, że jakiekolwiek współczesne erotyki są ostre i wyuzdane, nie znacie historii Różyczki opisanej przez Anne Rice...
Tym razem Różyczka zostaje porwana z wioski, gdzie pełniła rolę seksualnej niewolnicy, do pałacu Sułtana, gdzie odkrywa tajemnice haremu i pełnego przepychu stylu życia...

Z każdym kolejnym akapitem miałam wrażenie, że zanurzam się w odmęty szamba. Przeczytałam już w życiu różne rzeczy i różne świństwa, ale takiego hołdu złożonego wszelkiego rodzaju perwersjom jeszcze nie miałam w rękach. Obrzydliwe, bez polotu - dla miłośników brutalnej dominacji w seksie.

Z każdym kolejnym akapitem miałam wrażenie, że zanurzam się w odmęty szamba. Przeczytałam już w życiu różne rzeczy i różne świństwa, ale takiego hołdu złożonego wszelkiego rodzaju perwersjom jeszcze nie miałam w rękach. Obrzydliwe, bez polotu - dla miłośników brutalnej dominacji w seksie.

Trochę się zawiodłam :( Dwie poprzednie części były mocne, odkrywcze i takie pełne napięcia. Ostatnia strasznie przerysowana, łagodna wręcz w porównaniu z poprzednimi. Taka bajkowa ta część. Podobał mi się początek, bo był jeszcze ciekawy, środek nudny jak Grey :) No zakończenia się nie spodziewałam i fajne słowa na końcu sprawiły, że daje gwiazdkę więcej :) Gdy podobają Ci się dwie części poprzednie to koniecznie przeczytaj trzecią ale nie oczekuj fajerwerków.

Trochę się zawiodłam :( Dwie poprzednie części były mocne, odkrywcze i takie pełne napięcia. Ostatnia strasznie przerysowana, łagodna wręcz w porównaniu z poprzednimi. Taka bajkowa ta część. Podobał mi się początek, bo był jeszcze ciekawy, środek nudny jak Grey :) No zakończenia się nie spodziewałam i fajne słowa na końcu sprawiły, że daje gwiazdkę więcej :) Gdy podobają Ci...

W sprawie "Trylogii Śpiącej Królewny" powiedziałam już swoje "A" i "B". Przyszedł czas, żeby powiedzieć "C". Bardzo chciałam, żeby to było "wysokie Ce". Ale - niestety - takim nie jest!
W porównaniu z pozostałymi częściami - nieudana. Chyba, że od początku celem autorki było całkowite wypaczenie erotyczne i bezdenne wynaturzenie głównej bohaterki. Jeśli tak - to brawo - cel został osiągnięty. Biedna Różyczka nie robi już nic innego ino tęskni za bólem, Panami (a tutaj głównie Panami, bo wylądowała w haremie) i byciem jeszcze bardziej poniżoną. Każda próba wyprowadzenia jej z owego stanu staje się dla niej prawdziwym cierpieniem! I taką ją zostawiamy - zanurzoną w głębokiej studni sado-masochizmu, z której wyjścia już nawet nie pragnie znaleźć! Zdecydowanie najgorzej napisana - zupełnie o niczym.. Autorka nawet nie usiłuje nam zarysować porządnie bohaterów. Jakby jej również mózg zalała jedynie potrzeba "więcej scen"!!! A nie są to sceny ani dobrze napisane, ani smacznie przedstawione.
Podsumowując - nuda, nuda, nuda i jeszcze raz CAŁKOWICIE NIEULECZALNE WYUZDANIE! A to wszytko po raz kolejny okraszone (nie zmieniam zdania) cudną, delikatną okładką! Nie dajcie się zwieść!

W sprawie "Trylogii Śpiącej Królewny" powiedziałam już swoje "A" i "B". Przyszedł czas, żeby powiedzieć "C". Bardzo chciałam, żeby to było "wysokie Ce". Ale - niestety - takim nie jest!
W porównaniu z pozostałymi częściami - nieudana. Chyba, że od początku celem autorki było całkowite wypaczenie erotyczne i bezdenne wynaturzenie głównej bohaterki. Jeśli tak - to brawo - cel...

Czysta pornografia osadzona w plastycznej fabule. Może szokować, zniesmaczać, dziwić czy obrzydzać, ale w końcu sex to jedna z tych rzeczy, które najbardziej przyciągają uwagę, toteż powieść jest równie wciągająca jak poprzednie.

Czysta pornografia osadzona w plastycznej fabule. Może szokować, zniesmaczać, dziwić czy obrzydzać, ale w końcu sex to jedna z tych rzeczy, które najbardziej przyciągają uwagę, toteż powieść jest równie wciągająca jak poprzednie.

Sama nie wiem, jakim cudem wytrwałam i sięgnęłam po kolejną część, chyba z czystej ciekawości, co autorka jest w stanie jeszcze w tym temacie wymyślić. No i wymyśliła, bo pobyt w pałacu sułtana to coś innego, nowego, czym Różyczka się zafascynowała. I choć nadal poniżenie i dominacja są na jak najwyższym poziomie, to zabawki w tym celu wykorzystywane są bardzo intrygujące ;-) No i widać, że Różyczka to polubiła :-) Dlatego też, jak przyjdzie pomoc i zabierze z pałacu Różyczkę i jej dwóch niewolników, będzie strasznie nieszczęśliwa, a jeszcze bardziej, kiedy się okaże, że odsyłają ją do domu...
Jeden z niewolników, obiekt zainteresowania Różyczki odkrywa w sobie skłonności do dominacji, które wykorzystuje już w haremie sułtana, a potem na statku w drodze powrotnej, niestety po powrocie do wioski ląduje w stajni, gdzie musi nauczyć się pokory. Ludzki koniki, chyba największa perwersja tej książki, którą wykorzystała również Molly Weatherfield w Historii Carry. O ile tu w scenerii dawnych czasów było to do przełknięcia, o tyle w książce Molly dla mnie było nie do przyjęcia. No i zakończenie tej serii, he he najbardziej mnie rozbawiło, Różyczka tak polubiła swoją uległość i czerwony tyłek, że żaden książę nie był w stanie sprostać jej wymaganiom.
Seria przeczytana z czystej ciekawości i oceniona tak, jak na to zasługuje.

Sama nie wiem, jakim cudem wytrwałam i sięgnęłam po kolejną część, chyba z czystej ciekawości, co autorka jest w stanie jeszcze w tym temacie wymyślić. No i wymyśliła, bo pobyt w pałacu sułtana to coś innego, nowego, czym Różyczka się zafascynowała. I choć nadal poniżenie i dominacja są na jak najwyższym poziomie, to zabawki w tym celu wykorzystywane są bardzo intrygujące...

Zdecydowanie najgorsza ze wszystkich części. O ile w pierwszym tomie była jakaś akcja, to tutaj nie ma jej praktycznie wcale. Nuda.Nuda.Nuda. Aczkolwiek zdziwiłam się zmianą zachowania Różyczki. Na początku płacz, chęć ucieczki, a pod koniec również były łzy -tyle tylko ,że z rozpaczy ,że wraca do domu i nikt nie będzie jej już poniżał, bił i gwałcił. Zakończenie tej historii można nazwać swoistym happy endem. Jeśli ktoś ma zamiar zacząć czytać tą trylogię , to niech sobie daruje. :)

Zdecydowanie najgorsza ze wszystkich części. O ile w pierwszym tomie była jakaś akcja, to tutaj nie ma jej praktycznie wcale. Nuda.Nuda.Nuda. Aczkolwiek zdziwiłam się zmianą zachowania Różyczki. Na początku płacz, chęć ucieczki, a pod koniec również były łzy -tyle tylko ,że z rozpaczy ,że wraca do domu i nikt nie będzie jej już poniżał, bił i gwałcił. Zakończenie tej...

Jak poprzednie - edytorsko koszmarnie, treściowo przewidywalnie. Zwłaszcza zakończenie, ale pod koniec.

Jak poprzednie - edytorsko koszmarnie, treściowo przewidywalnie. Zwłaszcza zakończenie, ale pod koniec.

Opowieści o zabarwieniu erotycznym stały się coraz popularniejsze, gdy literacki świat podbiło "50 twarzy Greya". Każda z tych powieści powielała wiele schematów i chwytów używanych przez E.L.James. "Wyzwolenie Śpiącej Królewny" należy do tych książek erotycznych, które pojawiły się na długo przed jednowątkowym romansidłem bez przesłania. Anne Rice pozbyła się także wszelkich powtórzeń i widocznych inspiracji innymi dziełami. Jej opowieść o młodej kobiecie, poznającej tajniki BDSM, jest oryginalna - autorka tworzy własną wizję świata i nie przejmuje się negatywnymi opiniami innych.

Historia Różyczki jest niezwykle kontrowersyjną opowieścią. "Wyzwolenie Śpiącej Królewny", podobnie jak dwa poprzednie tomy trylogii, obfituje w perwersyjne sceny seksu i poniżenia. Autorka prezentuje w ten przewrotny sposób ideę niewolnictwa, wyznając na kartach książki, że krainą, która wydaje się być zupełnie fikcyjna, jest tak naprawdę Europa. To proste, bezpośrednie stwierdzenie pojawiające się na kartach książki sprawia, że odbieramy ją zupełnie inaczej - to już nie jest wymysł autorki, tutaj pomiędzy wierszami może być zawarta zupełnie inna historia, która pozbawiona ciągłej nagości, może się okazać zupełnie realistyczną opowieścią.

Cała trylogia jest niezwykle szokująca. Czytając wielokrotnie zastanawiałam się jak długo jeszcze zniosę te "tortury". To seria dla wytrwałych, nie tylko z powodu kontrowersyjnego tematu, ale także z powodu drażliwej formy. Opisy poszczególnych zdarzeń są niezwykle szczegółowe i pojawiają się bardzo często. Każdy z nas ma jakąś granicę tolerancji, a Anne Rice niemal na każdej karcie powieści próbuje za wszelką cenę ją przekroczyć.

Uważam, że warto przeczytać całą trylogię - postarać się przez nią przebrnąć, nawet gdy chwilami mamy ochotę rzucić książką jak najdalej od siebie. W chwilach zwątpienia pomyślcie o tym, jak o powieści ukazującej problem niewolnictwa. Na pewno po drodze pojawią się fragmenty, które wywołają wasze zgorszenie, niedowierzanie, a wręcz obrzydzenie. Wiele scen musiałam czytać częściami, ponieważ ciężko mi było przeczytać je w całości. Za każdym razem towarzyszyła mi jedna myśl - gdzieś na świecie, ktoś może znosić podobne upokorzenia, a ja przecież tylko o tym czytam. Postanowiłam więc nie poddawać się i próbować dalej.

Mimo wszystko, "Wyzwolenie Śpiącej Królewny" uczy nas bardzo wielu rzeczy. Przede wszystkim tolerancji i szacunku dla drugiej osoby. Pokazuje, że okrucieństwo nie tylko boli fizycznie, ale także zmienia naszą psychikę. Interpretując powieść Anne Rice w szerszym zakresie możemy nawet zaobserwować działanie syndromu sztokholmskiego. A może jest to po prostu powieść o BDSM i jego różnych obliczach? Jestem pewna, że każdy z nas będzie miał swój pomysł na zinterpretowanie tej trylogii. Polecam!

Więcej moich recenzji na:
http://life-is-short-make-it-happy.blogspot.com

Opowieści o zabarwieniu erotycznym stały się coraz popularniejsze, gdy literacki świat podbiło "50 twarzy Greya". Każda z tych powieści powielała wiele schematów i chwytów używanych przez E.L.James. "Wyzwolenie Śpiącej Królewny" należy do tych książek erotycznych, które pojawiły się na długo przed jednowątkowym romansidłem bez przesłania. Anne Rice pozbyła się także...

Ogólnie podobała mi się, momentami okrutna. Przeczyta ją osoba której nie obrzydza, drażni itp. BDSM oraz homoseksualizm, w przeciwnym razie wysiądziecie przy pierwszym tomie. To bardzo osobliwy erotyk, ma bardzo oryginalną fabułę i jest wciągająca wciągająca.

Ogólnie podobała mi się, momentami okrutna. Przeczyta ją osoba której nie obrzydza, drażni itp. BDSM oraz homoseksualizm, w przeciwnym razie wysiądziecie przy pierwszym tomie. To bardzo osobliwy erotyk, ma bardzo oryginalną fabułę i jest wciągająca wciągająca.