Wojna, choć rodzaju żeńskiego, od zawsze była męską sprawą. Wojna to dyktatorzy, żołnierze, komendanci obozów koncentracyjnych, liczni pracownicy administracji.
Kobiety są w tle: doglądają domowego ogniska kiedy mężczyźnie walczą, dbając o sprawy dnia codziennego dziergając ciepłe skarpety wysyłane do walczących na froncie. Czasami w tym obrazie mignie nam jakaś sanitariuszka, jakaś telefonistka, jakaś sekretarka ale przyjęło się uważać że wojna to domena mężczyzn.

Punkt widzenia że niemieckie kobiety były ofiarami wojny bez zbytnich sprzeciwów funkcjonował przez lata. Dopiero niedawno zaczęto podnosić kwestię odpowiedzialności kobiet i ich udziału w budowaniu i umacnianiu potęgi III Rzeszy. Historycy niemal jednomyślnie głoszą że niemieckie kobiety świadomie i z zaangażowaniem popierały politykę Hitlera (przytoczę tutaj choćby prace Paula Rolanda „Nazistki” czy „Sprawczynie” Kathrin Kompisch).
Podobnie jest z kobietami które czynnie wspierały ówczesną władzę takimi jak nadzorczynie w obozach koncentracyjnych. Coraz częściej zadaje się pytanie co było przyczyną ich okrucieństwa i bezwzględności a nie zakłada się że od zawsze były to jednostki zdeprawowane u których wojna pozwoliła uwolnić mordercze instynkty.

Aby spróbować odpowiedzieć na to pytanie Daniel Patrick Brown postanowił przeanalizować życiorys jednej z najbardziej znanych nadzorczyń obozowych Irmy Grese która wśród ocalałych z zagłady więźniów Oświęcimia zyskała sobie przydomek „piękna bestia”.
Kiedy przebrniemy już przez słowniczek, jedną przedmowę, drugą przedmowę i informację w której autor mówi o trudnościach związanych ze zbieraniem materiałów na temat bohaterki książki (ja czytałam wydanie z 2014 roku więc to najnowsze, uzupełnione przez autora) to nagle znajdujemy się prawie w połowie książki.
Podziwiam autora za determinację jednak jego książka to zaledwie rys postaci Irmy Grese: bardzo niekompletny, zdawkowy i z mnóstwem białych plam.
Pełna jest natomiast rozważań filozoficznych na temat zła i jego istoty. Nie powiem że to nieciekawe, jednak w tym przypadku widać że to typowe „zapchanie dziury” które sprawia że książka ma odpowiednią objętość (a i tak połowę stanowią przypisy; gdyby dano je na końcu sam tekst liczyłby może 100 stron).

Dla osób które interesują się tematem „Piękna bestia. Zbrodnie SS Aufseherin Irmy Grese” będzie dużym rozczarowaniem. Trudno pisać biografię kogokolwiek jeśli mało jest materiałów na których można się oprzeć.Ta praca mogłaby być ciekawym rozdziałem jakiegoś szerszego opracowania. Jako książka niestety się nie broni.

Wojna, choć rodzaju żeńskiego, od zawsze była męską sprawą. Wojna to dyktatorzy, żołnierze, komendanci obozów koncentracyjnych, liczni pracownicy administracji.
Kobiety są w tle: doglądają domowego ogniska kiedy mężczyźnie walczą, dbając o sprawy dnia codziennego dziergając ciepłe skarpety wysyłane do walczących na froncie. Czasami w tym obrazie mignie nam jakaś...