Nie ma chyba nic boleśniejszego ani bardziej irytującego dla czytelnika, niż kiedy przeciętna osoba bez powalającego talentu literackiego, wrażliwości czy zmysłu obserwacji wyjeżdża do egzotycznego kraju, którego kultury nie zna, i postanawia czytelnika uraczyć swoimi wrażeniami. Nie śmiem kwestionować wykształcenia pani Świadek ani podważać jej kompetencji anglisty, ale wolałabym, żeby nie pisała książek, szczególnie o Korei, jeśli mają się one sprowadzać do powierzchownych spostrzeżeń, banalnych przemyśleń i kompletnie nietrafionych analiz. Nie ma chyba gorszego grzechu niż wyrokowanie o całości na podstawie wycinka, a autorka dokładnie to w swojej książeczce robi.
Powiedzmy, że to jeszcze byłabym w stanie przełknąć, bo nie takie rzeczy się wybacza. Ale te kompletnie do niczego w książce o Korei refleksje o kulturze zachodniej - a jakie głębokie, jakie światłe, ach, że też Amerykanie nie mogli się przed zeszłymi wyborami zapoznać z myślami pani Świadek ("Czterdzieste czwarte wybory prezydenckie w USA. A imię jego czterdzieści i cztery... Kto nim będzie? Bush czy Kerry?"). To samo dotyczy porażającej konsekwencji: najpierw mamy opis święta Chuesok, pozbawiony zresztą choćby minimalnej próby zrozumienia, a potem psioczenie na to, że w Korei święta Bożego Narodzenia mają wymiar głównie komercyjny. Czyżby autorka zapomniała, jaki wymiar miewa Boże Narodzenie w krajach Zachodu? Silenie się na poetykę nie jest nawet śmieszne, raczej żenujące: "Niebo niczym morski piasek pofalowany oddechem... no właśnie - czyim?". Pytanie w sam raz do refleksji na długi listopadowy wieczór, nie ma co (z uwag na marginesie - wydaje mi się, że ulubionym porównaniem autorki jest stalowy chłód gwiazd, mający jakby właściwość obniżania temperatury).
Natomiast żenujące i niedopuszczalne jest zostawianie w tekście błędów ortograficznych (strona 48, "zacisnęła się w pętle" i czegoś takiego nie usprawiedliwia nawet obrzydliwa, powszechna tendencja do popełniania takiego błędu). Korekta spała czy absolwentka UJ zaprezentowała nam doskonałą znajomość polszczyzny?
Słabo. Bardzo słabo. Aż można żałować, że papier wszystko zniesie.

Nie ma chyba nic boleśniejszego ani bardziej irytującego dla czytelnika, niż kiedy przeciętna osoba bez powalającego talentu literackiego, wrażliwości czy zmysłu obserwacji wyjeżdża do egzotycznego kraju, którego kultury nie zna, i postanawia czytelnika uraczyć swoimi wrażeniami. Nie śmiem kwestionować wykształcenia pani Świadek ani podważać jej kompetencji anglisty, ale...