Ostatnią książką, którą przeczytałam w 2010 roku była „Suka. Z pamiętnika masochistki”. Porusza ona temat, o którym w Polsce się nie mówi, a jeśli już to szeptem albo z odrażeniem i wtedy na pewno trzeba głośno, dla podkreślenia problemu.

Ja osobiście uważam się za osobę tolerancyjną, dlatego lubię książki poruszające problemy bolące społeczeństwo, w którym żyję. Lubię wiedzieć, co nieco w tematach, o których się nie mówi a lubię wiedzieć, żeby w razie czego móc zabrać głos i ewentualnie podeprzeć się literaturą, gdyby ktoś chciał mnie zlinczować.

Pochodzę z epoki, w której nie pozwalano mnie jako dziecku patrzeć na całujących się w telewizji, nie wspomnę już nawet o scenach łóżkowych. W związku z tym przez bardzo długo uważałam, że seks i czułość damsko-męska musi być czymś strasznie wstydliwym i odrażającym, skoro nie można nawet na to popatrzeć. Wiem, że wiele osób do tej pory tak wychowuje swoje dzieci i właśnie tym osobom odradzam omawianą przeze mnie książkę. Odradzam ją także tym, którzy nie potrafią zrozumieć potrzeb innych ludzi, nie są tolerancyjni i nie potrafią rozmawiać o seksie.

„Suka. Z pamiętnika masochistki” to swoisty zapis zwierzeń autorki występującej pod pseudonimem Goodgirl. Zwierzenia te są spisywane w formie "Slajdów z namiętnika" i dotyczą one sfery łóżkowej autorki-bohaterki. Opisuje ona bardzo szczegółowo aczkolwiek z niesamowitą delikatnością temat BDSM, czyli seksu z dreszczykiem lub z klapsem delikatnie mówiąc. Nie ukrywa, że lubi być bita, poniżana, wyzywana, związywana Ona wręcz podkreśla fakt, że tego typu „zabawy” sprawiają Jej ogromną przyjemność. Pokazuje na stronach swojej książki, że tacy ludzie są normalni, nie należą do grona zboczeńców, żyją, funkcjonują, pracują a nawet wychowują dzieci, tak samo jak Ci, którzy w sypialni „używają” tylko pozycji misjonarskiej.

Temat BDSM nie jest jedynym poruszanym w tej książce. Pomiędzy pikantnymi stronami z pamiętnika autorki możemy także poczytać o postrzeganiu kobiety w różnych kulturach i religiach, o wierze, o tolerancji, o rozmowie, a nawet o dniu codziennym.

Pamiętnik Goodgirl czyta się natychmiast, nie da się go dozować, jego się po prostu pożera z ciekawością, z lekkim zażenowaniem a czasami z dreszczykiem na plecach. Przy czytaniu należy jednak pozbyć się wstydu i próbować się wczuć w rolę tytułowej Suki.

Ostatnią książką, którą przeczytałam w 2010 roku była „Suka. Z pamiętnika masochistki”. Porusza ona temat, o którym w Polsce się nie mówi, a jeśli już to szeptem albo z odrażeniem i wtedy na pewno trzeba głośno, dla podkreślenia problemu.

Ja osobiście uważam się za osobę tolerancyjną, dlatego lubię książki poruszające problemy bolące społeczeństwo, w którym żyję. Lubię...