Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Można by pisać wiele .... opisywać i rozważać .... a ja powiem po prostu przepiękna, wzruszająca i niesamowicie wciągająca. Opowiada o prawdziwym życiu, bez koloryzowania. Jestem zauroczona i strasznie żałuję, że już ją przeczytałam. Zazdroszczę tym, którzy są na pierwszej stronie.

Można by pisać wiele .... opisywać i rozważać .... a ja powiem po prostu przepiękna, wzruszająca i niesamowicie wciągająca. Opowiada o prawdziwym życiu, bez koloryzowania. Jestem zauroczona i strasznie żałuję, że już ją przeczytałam. Zazdroszczę tym, którzy są na pierwszej stronie.

Raphael Montesobiecał Mamie napisać książkę o miłości ....

Powiem szczerze, sponiewierał mnie tą opowieścią o miłości. Mało tego, on na prawdę napisał o miłości. O tej, która jest ostateczna, nie przyjmująca sprzeciwu, egoistyczna i nie pozbawiona dramatyzmu i kurde! nawet chwilami romantyzmu.
Pomieszał gatunki tym samym mieszając czytelnikowi w głowie. Nie mogłam spać, bo bałam się zamknąć oczy, bałam się pozwolić własnej wyobraźni wykreować tą całą historię w mojej głowie, bałam się położyć głowę na poduszce i zamknąć oczy. To nie są żarty! Ten facet, ten autor jest niesamowity.

Z wielkim niedowierzaniem zamknęłam czytnik, pytając samą siebie – "jasna cholera, ale jak to się mogło wydarzyć?. Ja nie wierzyłam, że można tak potraktować czytelnika. Zjadłam tę opowieść, dławiąc się słowami i zdaniami. Chciałam szybciej czytać bo nie wiedziałam czego jeszcze mogę spodziewać się po tym durniu. Krzyczałam w środku na całe towarzystwo, które go otaczało. Czy oni wszyscy są ślepi, czy oni do cholery zwariowali???

No po prostu miałam mokre od łez oczy, mokre ze zdenerwowania dłonie i wręcz byłam sparaliżowana z bezsilności i złości na autora. Zwariował, albo on, albo ja.

Drodzy Czytelnicy .... jeśli macie mocne nerwy sięgnijcie po "Dziewczynę w walizce". Uwierzcie mi jednak, że na długo pozostanie w waszej pamięci. Tego nie da się ot tak po prostu przeczytać. Przeżywa się tam każdą sekundę wraz z bohaterami i nikt się nie spodziewa, że coś takiego można wymyśleć. Czy az tak można odczłowieczyć własnego bohatera? Czy aż tak można obnażyć ludzką psychikę? Sprowadzić czytelnika do poziomu 0 i nie pozwolić się pozbierać? Tylko po prostu zakończyć książkę ?

No nie wierzę! Każdą kolejną książkę Raphaela Montes biorę w ciemno! Jakby on obiecał Mamie napisanie horroru to ja nie wiem, czy byłabym teraz w stanie pisać, czy czasami nie wylądowałabym na intensywnej terapii albo na psychiatrii.

Raphael Montesobiecał Mamie napisać książkę o miłości ....

Powiem szczerze, sponiewierał mnie tą opowieścią o miłości. Mało tego, on na prawdę napisał o miłości. O tej, która jest ostateczna, nie przyjmująca sprzeciwu, egoistyczna i nie pozbawiona dramatyzmu i kurde! nawet chwilami romantyzmu.
Pomieszał gatunki tym samym mieszając czytelnikowi w głowie. Nie mogłam spać,...

Nie znałam twórczości Danuty Noszczyńskiej. Zaintrygował mnie opis „Farbowanej blondynki” i dzięki temu poznałam się z autorką. Musze przyznać, że będę dość miło wspominała to pierwsze spotkanie, które z jednej kawy przedłużyło się o kolejną i kolejną ….

Tamara – główna bohaterka pochodzi z prowincji. Wymarzyła sobie życie w mieście, wymarzyła sobie karierę zawodową i dąży do osiągnięcia celu. Aby spełnić swoje marzenia jest gotowa poświęcić wszystko, bo przecież kariera zobowiązuje, życie w mieście także. Wygląd zewnętrzny stał się jej wizytówką. Gustowne ubranie to zbyt mało dla kobiety sukcesu, trzeba mieć także piękne usta, idealną figurę a pieniądze i możliwości chirurgii estetycznej stają się sprzymierzeńcami w osiągnięciu ideału.

Bardzo podobne podejście do życia mają przyjaciółki Tamary. Wszystkie są singielkami i wszystkie niby w ogóle nie interesują się ułożeniem sobie życia …. Niby, bo w pewnym momencie jedna za drugą znajduje sobie partnera i niepostrzeżenie Tamara zostaje sama. Piękna wizualnie, ślicznie ubrana, z dość bogatym życiem zawodowym, ale bez męskiego ramienia obok.

Życie w pojedynkę staje się nudne i mało wyraziste tym bardziej, że na horyzoncie pojawia się znajomy ze szkoły średniej. Pojawiają się uczucia, emocje, tęsknoty i nie bardzo wiadomo, co z tym wszystkim zrobić. Obiekt zainteresowania jakby w ogóle nie interesuje się Tamarą, co jeszcze bardziej nakręca ją do dziwnych działań, które zaskakują ją samą.

Danuta Noszczyńska poruszyła bardzo modny temat. Singiel, singielka – tak modny obecnie stan został przedstawiony w „Farbowanej blondynce”. Chwilami jest poważnie, chwilami jest śmiesznie, bywa także nudno, ale to wszystko ma swój cel. Po przeczytaniu całej książki zdajemy sobie sprawę, że te zabiegi składają się w sprytną całość.

Ja osobiście jestem zadowolona. Mnie się podobało. Fajnie zaprezentowane postaci, miła atmosfera, ciekawa fabuła to miło spędzony czas. Bohaterki w moim wieku, więc czułam się jak z przyjaciółkami. Zrobiło się swojsko i klimatycznie. Wypiłam kilka kaw, kilka herbat i z czystym sumieniem podam dalej ten tytuł, bo wiem, że warto.

Nie znałam twórczości Danuty Noszczyńskiej. Zaintrygował mnie opis „Farbowanej blondynki” i dzięki temu poznałam się z autorką. Musze przyznać, że będę dość miło wspominała to pierwsze spotkanie, które z jednej kawy przedłużyło się o kolejną i kolejną ….

Tamara – główna bohaterka pochodzi z prowincji. Wymarzyła sobie życie w mieście, wymarzyła sobie karierę zawodową i...