Sięgnąłem, bo lubię kolibry. Mam na półce jeszcze z pięćdziesiąt nieprzeczytanych, bo to teraz grosze kosztuje, a jak dotąd, nie zawiodłem się ani razu.
O Angusie Wilsonie wiedziałem, że taki był, i nic więcej. Zabrałem się do lektury bez specjalnych oczekiwań, i... z kartki na kartkę rosła i przyjemność z czytania, i podziw dla autora. To jest satyra/krytyka brytyjskiego społeczeństwa, a raczej typów, z których się ono składa, ale przecież nie tylko to. Zakończenia nowel z tego tomu pokazują, jak głęboko sięga autor w psychikę i linie losu najniezwyklejszych z bohaterów, którzy jednocześnie personifikują choroby toczące to społeczeństwo. A napisane jest to iście po mistrzowsku, co jest również wielką zasługą tłumacza, Henryka Krzeczkowskiego, postaci tak barwnej, że powstała o nim książka. Kto zechce, znajdzie.
Ja w każdym razie poszukam na półkach antykwarycznych innych książek Wilsona, a są takie po polsku. I wam też tego życzę, bo świetnej literatury nigdy dość.

Sięgnąłem, bo lubię kolibry. Mam na półce jeszcze z pięćdziesiąt nieprzeczytanych, bo to teraz grosze kosztuje, a jak dotąd, nie zawiodłem się ani razu.
O Angusie Wilsonie wiedziałem, że taki był, i nic więcej. Zabrałem się do lektury bez specjalnych oczekiwań, i... z kartki na kartkę rosła i przyjemność z czytania, i podziw dla autora. To jest satyra/krytyka brytyjskiego...