W "Arsenale" Oramus wydaje się niemalże parodiować "Solaris". Punkt wyjścia i niektóre elementy historii są dosyć podobne, by budzić skojarzenia, ale poprzez postać bezczelnego, dupkowatego protagonisty, Adama Nyada, zdążają raczej ku wywróceniu oczekiwań niż zwykłemu naśladownictwu. To mieszanie sacrum, w postaci kontaktu z bytem jakoby boskiego formatu, z profanum, ucieleśnianym przez Nyada, podoba mi się zdecydowanie najbardziej. Ponadto pierwsza połowa oraz końcówka są bardzo klimatyczne, nieźle operują uczuciem zagrożenia i dobrze odmierzają efekt komiczny. Nie zostałem jednak fanem części skupiającej się na wizjach i odlotach, bo moim zdaniem zwyczajnie rozbija ona strukturę opowieści. Zwidy wyraźnie odcinają się od siebie, jedne bazują na symbolice, inne nie od razu da się rozpoznać jako fikcję wewnątrz fikcji, a im dalej, tym bardziej realność wydarzeń poddawana jest w wątpliwość. Chociaż z pozoru brzmi to jak niezły pomysł, w praktyce "Arsenał" nagle zmienia się w zbiór opowiadań powiązanych podtekstem, ale odległych od siebie w każdym innym aspekcie. Autor chyba zdawał sobie sprawę z ryzykowności tego zabiegu, bo druga połowa tak szybko zmierza do zakończenia, że wytraca praktycznie całe nagromadzone napięcie. Ostatnie strony trochę ratują sytuację, ale nie zmywają złego wrażenia. Oramus wrzucił zbyt wiele grzybów w barszcz - i mam tu także na myśli nadmiar rozstrzelonych tematycznie przemyśleń, które również przyczyniają się do niespójności "Arsenału". Koniec końców - naprawdę niezła próba, ale potencjał został rozmieniony na drobne.

W "Arsenale" Oramus wydaje się niemalże parodiować "Solaris". Punkt wyjścia i niektóre elementy historii są dosyć podobne, by budzić skojarzenia, ale poprzez postać bezczelnego, dupkowatego protagonisty, Adama Nyada, zdążają raczej ku wywróceniu oczekiwań niż zwykłemu naśladownictwu. To mieszanie sacrum, w postaci kontaktu z bytem jakoby boskiego formatu, z profanum,...