Szczerze mówiąc nie wiem co sądzić o tej książce. Styl pisania Diany Palmer jest bardzo specyficzny, może przez, to, że czasy w, których żyją bohaterowie z jej książek, różnią się od współczesnych i wydaja się być bardzo odległe. Zachowanie bohaterów z "Aniołka" śmieszyło mnie, postępowanie i kłótnie głównych bohaterów także.
Noelle - jest tak prostolinijną osobą, dobrą, bezinteresowną, bezpośrednią i jak na swój wiek bardzo odważną, ale też niewinną i naiwną. Zapatrzona w młodszego z braci - Andrew, który ją wykorzystuję - przybycie starszego, Jareda jest przełomem w jej życiu, bo on uczy jej wielu rzeczy, pomaga jej, ale też jest, dla niej często niemiły i niesprawiedliwy z powodu uczuć, które w nim budzi.
Książka nie wzbudziła we mnie większych emocji. Jared w dziwny sposób okazuje jej swoje uczucia, często są one tak sprzeczne, że ciężko nad nimi nadążyć. Oboje jednak wydają się być ślepcami jeśli chodzi o uczucia jakimi siebie nawzajem darzą, u Noelle wynika, to z jej niewinności i braku doświadczenia, a u Jareda chyba z niedowierzania, że tak młoda kobieta mogłaby zwrócić na niego uwagę, choć jej reakcje na to, gdy on jej dotyka, czy, gdy rozmawiają są oczywistymi znakami.

Szczerze mówiąc nie wiem co sądzić o tej książce. Styl pisania Diany Palmer jest bardzo specyficzny, może przez, to, że czasy w, których żyją bohaterowie z jej książek, różnią się od współczesnych i wydaja się być bardzo odległe. Zachowanie bohaterów z "Aniołka" śmieszyło mnie, postępowanie i kłótnie głównych bohaterów także.
Noelle - jest tak prostolinijną osobą, dobrą,...