Przyznam, że ta część podobała mi się dużo bardziej niż "Podróż Lisiego Jeźdźca". Po pierwsze była zgrabnie pomyślana. Czytelnik wiedział, że ta wyprawa wreszcie się skończy, a nie - jak w Lisim Jeźdźcu - że będzie prawdopodobnie trwała wiecznie (byłam nastawiona na przynajmniej 2 tomy, bo w pierwszym niewiele się działo). Etapy odnajdywania kolejnych członków wyprawy za każdym razem ożywiały historię i sprawiły, że gdy wreszcie wszyscy byli w komplecie naturalnym się stało, że miało dojść do kulminacji (odnalezienia Smoczego Kamienia). Po drugie historia po prostu wciągała. W "Jeźdźcu" miało nas zaintrygować porwanie Farrixa, ale w długiej wyprawie miłość jego żony to było za mało, żeby potrzymać zainteresowanie. Tymczasem w "Kaminiu" mamy dziwną przepowiednię i ciągłe zastanawianie się, co tak naprawdę oznacza. Trzecim ciekawym trikiem było wykorzystanie prawdziwej historii i kultury w kolejnych wątkach. Historia samurajów w rodzinie Aiko czy kultura arabska w jednej z krain. Może to wydawać się pójściem na łatwiznę, ale dla mnie jest bardzo kreatywne. Ile można wymyślać wątków o smokach i czarodziejach? Kiedy wreszcie będzie to przerostem formy nad treścią? Akurat te zabieg wydał mi się oryginalny w swej prostocie.
To, co nie działa to niestety bohaterowie. Są dość jednolici, co właściwie nie przeszkadza w tej prostej historii, ale brakuje pewnej iskry. Widać, że autor bardzo chciał ją nadać relacji Aiko i Alosa, ale po prostu nie wyszło. Zabrakło tej iskierki. Zupełnie inaczej niż w relacji Alamara i Jinnarin z "Jeźdźca".
Druga sprawa to relacje miłosne. To już oficjalne: dla Dennisa McKiernana wystarczy przebywać ze sobą mniej więcej tydzień, żeby się w sobie totalnie zakochać, a uczucie jest udowodnione dodawaniem słowa "ukochana"/"ukochany" do każdego zdania kierowanego do danej osoby. Po prostu nie widziałam nudniejszych wątków miłosnych w książce fantazy do tej pory. Nawet Aragorn i Arwen we "Władcy Pierścieni" mieli pewną delikatność lekko ich otulającą, co sprawiało, że wątek był bardzo subtelny. Nie rozumiem jak podobny zabieg okazał się totalnie nietrafiony w powieściach McKiernana.

Mimo wszystko polecam tę książkę. Jest po prostu fajnym spędzeniem czasu.

Przyznam, że ta część podobała mi się dużo bardziej niż "Podróż Lisiego Jeźdźca". Po pierwsze była zgrabnie pomyślana. Czytelnik wiedział, że ta wyprawa wreszcie się skończy, a nie - jak w Lisim Jeźdźcu - że będzie prawdopodobnie trwała wiecznie (byłam nastawiona na przynajmniej 2 tomy, bo w pierwszym niewiele się działo). Etapy odnajdywania kolejnych członków wyprawy za...