Być może moja opinia jest zbyt sentymentalna, ale była to jedna z pierwszych powieści fantastycznych jaką miałam przyjemność czytać. Nie mogłam się od niej oderwać i całkowicie dałam się pochłonąć tej historii. Książka wpłynęła na mnie do tego stopnia, że do dziś łezka się w oku kręci, gdy wspominam łzawy finał.

Być może moja opinia jest zbyt sentymentalna, ale była to jedna z pierwszych powieści fantastycznych jaką miałam przyjemność czytać. Nie mogłam się od niej oderwać i całkowicie dałam się pochłonąć tej historii. Książka wpłynęła na mnie do tego stopnia, że do dziś łezka się w oku kręci, gdy wspominam łzawy finał.

Najpiękniejsza opowieść o miłości jaką czytałam. Napisana w oryginalny sposób. Sam wątek miłosny ukazany jako coś delikatnego i subtelnego. Piękna opowieść nawiązująca baaardzo luźno do mitologii skandynawskiej.

Najpiękniejsza opowieść o miłości jaką czytałam. Napisana w oryginalny sposób. Sam wątek miłosny ukazany jako coś delikatnego i subtelnego. Piękna opowieść nawiązująca baaardzo luźno do mitologii skandynawskiej.

“Smocza zguba” jest ostatnią książką McKiernana po którą sięgnęłam i jak dotąd najlepszą. Co ciekawe sugerowałam się spisem chronologii umieszczonym w mojej bibliotece plasującym „Smocza zgubę” jako tom czwarty, tymczasem w rzeczywistości została ona wydana w 1990 jako pierwsza spośród reszty „cyklu”. Pisze „cykl” z premedytacja w cudzysłowie, ponieważ w rzeczywistości historie wcale nie są ze sobą powiązane. Owszem, gdzieś tam spinają je wspólne legendy, a czasem wydarzenia, ale za każdym razem mamy innych bohaterów i przygody.

McKiernan zastosował w książce to, co dobrze znamy z poprzednich pozycji tylko ze tym razem zadziałało to absolutnie bez zarzutu. Po pierwsze przeskakiwanie akcji w czasie było niezwykle spójne. W pierwszych rozdziałach przedstawiciele zwaśnionych ludów, krasnolud Thork i księżniczka Vanaduinow i Elyn spotykają się w puszczy i przez niebezpieczeństwo są zmuszeni do wspólnego kontynuowania podroży. W przeplatających się rozdziałach dowiadujemy się dlaczego ich narody toczą wojnę. Wreszcie wszystko układa się w zgrabną całość, a potem opowieść nabiera tempa.
Po drugie w końcu watek miłosny jest absolutnie znośny! Nie ma jakiegoś wydumanego patetyzmu, ani jakiegoś papierowego uczucia (ona zobaczyła jego i po 5 minutach już się kochali miłością szczerą i wieczną, po czym do końca książki udowadniali to uczucie nazywając siebie nawzajem coraz bardziej wymyślnymi przydomkami). Tym razem jest bardziej…naturalnie. I na szczęście bez robienia z tego głównego wątku powieści.

Szczerze polecam „Smocza zgubę”, ale nie zaczynajcie jednak od niej. W przeciwnym razie reszta tomow was trochę zawiedzie, a wcale nie są takie złe.

“Smocza zguba” jest ostatnią książką McKiernana po którą sięgnęłam i jak dotąd najlepszą. Co ciekawe sugerowałam się spisem chronologii umieszczonym w mojej bibliotece plasującym „Smocza zgubę” jako tom czwarty, tymczasem w rzeczywistości została ona wydana w 1990 jako pierwsza spośród reszty „cyklu”. Pisze „cykl” z premedytacja w cudzysłowie, ponieważ w rzeczywistości...

Świetna książka w stylu klasycznej fantasy, jak u Tolkiena. Autor mocno zagłębia się w odczucia i psychikę bohaterów, a akcja nie jest do końca pisana chronologicznie, ale to sprawia, że książka jest ciekawsza i jakby głębsza :). Zamienił klasyczną wyprawę w celu zabicia smoka w ekscytującą i poruszającą przygodę.

Świetna książka w stylu klasycznej fantasy, jak u Tolkiena. Autor mocno zagłębia się w odczucia i psychikę bohaterów, a akcja nie jest do końca pisana chronologicznie, ale to sprawia, że książka jest ciekawsza i jakby głębsza :). Zamienił klasyczną wyprawę w celu zabicia smoka w ekscytującą i poruszającą przygodę.

Połowa książki bardzo wciągająca mająca podniosły ton lecz następne wydarzenia dość proste, krótkie i mało trzymające poziom tej książki.

Połowa książki bardzo wciągająca mająca podniosły ton lecz następne wydarzenia dość proste, krótkie i mało trzymające poziom tej książki.