Dopiero teraz zaczynam się zastanawiać, jak mocne wrażenie wywarła na mnie wizja świata pełnego dziwności. Właśnie w tym momencie odczułem, jak bardzo się posunąłem w obcości do wszystkiego co mnie otacza. Jeszcze trudno mi uwierzyć w to, że książka może oddziaływać z takim natężeniem na postrzeganie rzeczy, które do tej pory nie zaprzątały mojego umysłu. To jest jak bodziec do rekonstrukcji doznań i systemu wartości. To wygląda jak tocząca duszę gangrena, która wkrada się wtedy, kiedy przeczytam coś piorunującego swoją przenikliwością. Wtedy przychodzi moment, gdy zaczynam analizować i odczuwać metafizyczny lęk wyciągnięty na zewnątrz mojej osobowości. Jednak nie nazwałbym tego krajobrazu rozpaczy, który stanął mi przed oczami, czymś niegodnym obejrzenia. To bardziej coś w rodzaju fascynacji ukrytymi pokładami jaźni, odsłoniętymi niechcący przez Eugène Ionesco. Gdyby ten dramaturg żył, to osobiście chciałbym mu podziękować za możliwość postawienia sobie wielu pytań na które boję się teraz odpowiedzieć.

Myślenie o niepojętym wywołało wielki mętlik w moich myślach. Próba wytłumaczenia pojęć rzeczywistości i nierzeczywistości przerosła umiejętności mojej percepcji. Obserwacja pozaświata stworzonego przez psychikę "Samotnika", doprowadziła do zabawy w zrozumienie skończoności i nieskończoności. Jednak przyznam, że nadzwyczaj dobrze się z tym czuję, pomimo olbrzymiej ignorancji w tematyce poruszanej przez Ionesco. Powieść francuskiego współtwórcy teatru absurdu zaprowadziła mnie do bram niepokoju. Skłoniła do wysunięcia wniosków i okazania zdziwienia temu wszystkiemu, co stoi na drodze mojego szczęścia. Rzadko się zdarza, aby lektura zakończyła się spekulacją, że być może jednak to, co przeczytałem jest nadzwyczaj prawdziwe w swej tragedii.

Bohater "Samotnika" żyje w świecie będącym szklaną klatką a jego niemoc pojmowania niektórych lęków, prowadzi do zastanowienia nad kondycją ludzkiego istnienia. Stale nurtujące i straszliwe cierpienie duszy, determinuje go do wzniesienia barykady przeciwko wszystkim żyjącym ludziom. Życie neurastenika doprowadza do pytań o definicję czasu, który w jego odczuciu staje się dostawcą nicości. Udrękę głównego aktora powieści widać bardzo wyraźnie w procesie przemijania wielkiego więzienia, którym jest cały Wszechświat. Sposób w jaki przygląda się obliczom innych ludzi jest tak pasjonujący, że nie czułem nawet ciężkiej atmosfery w jakiej odbywa swą podróż jego dziwaczna samotność. Wręcz przeciwnie, to wszystko na co składa się niezwyczajność "Samotnika", sprowadziła mnie do prób zrozumienia głębokości mojego umysłu. To dzieło, które zamieniło się w pewnego rodzaju sondę własnego intelektu i pozwoliło dojrzeć ukryte zależności.

Kto nigdy nie dotknie twórczości Eugène Ionesco, ten nie pozna miary samotności. Ten nigdy nie zasmakuje wrażenia odgrodzenia od ludzi grubym murem. Przytłoczenie szarym życiem górujące nad "Samotnikiem", potrafi wywołać bardzo głębokie refleksje i kusi do zastanowienia się nad przeciętnością i znużeniem istnienia. Zblazowanie niemożliwym do udźwignięcia ciężarem ziemskiej wędrówki, może wywołać próby wytłumaczenia tego, co nas otacza. Sens istnienia świata jest dla mnie głównym motywem przewodnim tej małej objętościowo ale obdarzonej wielkim ładunkiem emocjonalnym książki. Z pewnością będę do niej wielokrotnie wracał w swoich rozmyślaniach o oswajaniu się z przemijaniem.

Dopiero teraz zaczynam się zastanawiać, jak mocne wrażenie wywarła na mnie wizja świata pełnego dziwności. Właśnie w tym momencie odczułem, jak bardzo się posunąłem w obcości do wszystkiego co mnie otacza. Jeszcze trudno mi uwierzyć w to, że książka może oddziaływać z takim natężeniem na postrzeganie rzeczy, które do tej pory nie zaprzątały mojego umysłu. To jest jak...