Zachwycony "Śniegiem" i dosłownie zmiażdżony "Nazywam się Czerwień" pochłonąłem dzieje Dżewdeta Beja i jego synów (a nawet wnuków) w tempie ekspresowym (co jak na 700-stronnicową książkę jest niezłym wyczynem). Czytając kolejnego już Pamuka (który staje się właśnie, obok Dostojewskiego, moim ulubionym autorem) znów miałem to samo poczucie zagubienia przez pierwszą część książki - kto jest kim, czemu jest tylu bohaterów, dlaczego mam się ich codziennymi troskami przejmować, etc - bo mniej więcej w jednej czwartej dać się całkowicie porwać historii i losom tej w sumie dość standardowej mieszczańskiej rodziny. To co fascynuje to możliwość dotarcia wgłąb umysłów każdej z kilkunastu głównych postaci, poznania ich marzeń i pragnień i podejmowania wraz z nimi decyzji dotyczących jej życia. Jak my byśmy postąpili w tej sytuacji?
Ostatnie 100 stron przeczytałem już "duszkiem" z tym samym żalem co zwykle (czemu już się kończy, czemu nie dowiem się więcej).
Mimo to muszę dać Cevdetowi Bejowi ocenę o punkt niższą niż dwóm pozostałym książkom. Czuć jednak, że to pierwsza powieść i nie spina się tak doskonale w całość jak późniejsze dzieła, nie jest tak precyzyjna i doskonała jak one. Nie znaczy to że jest rozlazła - tego bym nie powiedział. Ale po prostu dałoby się przekazać to samo, bardziej koncentrując się na kilku najważniejszych bohaterach, szczególnie na trójce: Omer, Refik i Muhittin. Ale wtedy tytuł musiałby brzmieć "Trzej przyjaciele i ich losy", a nie "Cevdet Bej i synowie" :)
Fanom Pamuka zdecydowanie polecam. Tym którzy ledwo przebnęli przez "Śnieg", raczej nie (w wbrew pozorom wielu znajomym Pamuk zupełnie nie przypadł do gustu).

Zachwycony "Śniegiem" i dosłownie zmiażdżony "Nazywam się Czerwień" pochłonąłem dzieje Dżewdeta Beja i jego synów (a nawet wnuków) w tempie ekspresowym (co jak na 700-stronnicową książkę jest niezłym wyczynem). Czytając kolejnego już Pamuka (który staje się właśnie, obok Dostojewskiego, moim ulubionym autorem) znów miałem to samo poczucie zagubienia przez pierwszą część...