Książka jednocześnie wspaniała i rozczarowująca… Nastawiłem się na pełen humoru kryminał z wartką akcją i dostałem tylko połowę… Książka jest bowiem napisana w taki sposób, że wręcz promieniuje humorem i inteligencją autorów jednak fabuła pozostawia wiele do życzenia…

Wracając do samych autorów – Marta Mizuro i Robert Ostaszewski wpadli na pomysł wspólnego dzieła… Dopasowany styl, kontakt telefoniczny, dobre chęci i wyobraźnia – mieszankę tego wszystkiego widzimy w „kogo kocham, kogo lubię”. Czytając ten pełen humoru kryminał wyobrażałem sobie, że podczas pracy musieli się świetnie bawić. Na prawie każdej stronie napotykamy fragmenty piosenek, cytaty ze znanych filmów i typowo polski humor - to wszystko ubarwia tekst i sprawia, ze czytelnik uśmiecha się podczas lektury. Trzeba jednak zaznaczyć, że książkę byłoby bardzo trudno zrozumieć obcokrajowcom… Ktoś, kto nie jest na bieżąco z tym, co się dzieje (i działo) w kraju nie wszystko zrozumie i niektóre fragmenty może uznać za absurdalne lub głupie.

Dużym atutem książki są też wyraźnie zarysowane postaci. Sympatyczne siostry Źrenickie (i ich sercowe problemy), nadkomisarz Gajewski (ze swoją małą i rezolutną żoną i karnym krawatem w bałwanki) i mówiący typowo po górolsku policjant ubarwiają opowieść. Moją ulubioną i najzabawniejszą postacią jest jednak komisarz Sroka, który w sytuacjach stresowych na wszystko odpowiada śpiewająco cytując coś, co większość z nas zna… Automatycznie zaczynałem nucić podczas czytania między innymi „wy nie wiecie, a ja wiem jak rozmawiać trzeba z psem!”.

Niestety najsłabsza w całej książce jest fabuła… W porównaniu z zagranicznymi kryminałami ten jest bezbarwny, nudny i przewidywalny. Trzeba jednak przyznać, że zapowiadało się ciekawie – seryjny morderca, który zostawia przy zwłokach chusteczki z wyhaftowanym napisem brzmi intrygująco. Pierwszą ofiarą „Kordonka” był samotny informatyk z potężną nadwagą – zostawił przy nim perfumowaną chustkę z jednoznacznym napisem „grubas”. Druga ofiara to wymagająca i wredna nauczycielka w dodatku uduszona własnym warkoczem ochrzczona przez swojego oprawcę jako „małpa”. Policja jest w kropce i szuka powiązań. Śledztwo utrudnia nadpobudliwy i drażniący reporter, który krąży, drąży, dopytuje i za wszelką cenę stara się otrzymać informacje o toczącym się śledztwie. Niestety autorom zabrakło fantazji, żeby lepiej rozwinąć ten wątek i zakończenie powieści jest (przynajmniej dla mnie) rozczarowujące.

Wesołe dialogi, piękny język, humor, gwara góralska, barwne postaci i śmieszne powiedzonka – to wszystko sprawia, że „kogo kocham, kogo lubię” czyta się z przyjemnością i uśmiechem na ustach!

Książka jednocześnie wspaniała i rozczarowująca… Nastawiłem się na pełen humoru kryminał z wartką akcją i dostałem tylko połowę… Książka jest bowiem napisana w taki sposób, że wręcz promieniuje humorem i inteligencją autorów jednak fabuła pozostawia wiele do życzenia…

Wracając do samych autorów – Marta Mizuro i Robert Ostaszewski wpadli na pomysł wspólnego dzieła… ...