Z twórczością Jarosława Iwaszkiewicza spotkałem się w jakimś zbiorze opowiadań z dreszczykiem, gdzie zamieszczono jego opowiadanie w takim klimacie. Gdy trafiłem na Martwą pasiekę zawierającą tytułowe opowiadanie i jeszcze opowieść Psyche postanowiłem przeczytać licząc na ciekawą i dobrą lekturę.

Martwa pasieka - najdłuższe opowiadanie ze zbioru dzieje się w małej miejscowości, gdzie wszyscy znają się i posiadają nieraz liczne powiązania ze sobą. Autor kreśli obraz ludzi biednych, dotkniętych demonami przeszłości i uwikłanych w wojenne sprawy. Jednocześnie stają w obliczu popełnionych zbrodni, które wstrząsają miejscowością. Przedstawienie wszystkiego po kolei aż do przestępstwa było świetnym pomysłem. Poznajemy relacje jakie ich obowiązują przynosząc wiele ciekawych momentów w czasie czytania. Opowiadanie niezwykle udane czerpiące z dramatu, powieści obyczajowej i zabarwione kryminałem, który pojawia się pomału w życiu bohaterów. Autor świetnie sobie radzi w kreacji małej mieściny i okolicznych lasów, które dodają uroku opowieści. Wydarzenia żywe, podane w obrazowy sposób, ciekawe i wciągające. Dlatego czyta się dobrze, potrafiło mnie wciągnąć i trzymać w napięciu do samego końca. Finał niezwykle klimatyczny, nieoczywisty, dramatyczny i pełen emocji jaki wywołuje po przeczytaniu. Bardzo dobra, a nawet świetna rzecz od autora, która sprawiła, że zabrałem się za drugie opowiadanie z wielką chęcią.
Psyche - opowiadanie o pięknej dziewczynie, która trafia do magicznego świata jak z baśni, gdzie wszystko jest możliwe w poszukiwaniu miłości. Autor tym razem sięga po motywy baśniowe łącząc nasz świat z tym nierzeczywistym tworząc ciekawą opowieść, którą przedstawia nam w urokliwy sposób. Niezwykłe miejsce jest dla dziewczyny spełnieniem marzeń, ale nie brakuje tutaj zawirowań i tajemnic. Urzekł mnie baśniowym klimatem, ciekawymi opowieściami jednego z bohaterów i losami Psyche uwikłaną w sieć sekretów jakie pojawiają się. Ciekawa i wciągająca opowieść, z klimatem baśni i legend jakie wykorzystuje autor, aby przedstawić swoją historie. Na pewno mimo długości mogę powiedzieć, ze podobała mi się i nie żałuje czytania, bo czas zleciał mi szybko podczas lektury i przyjemnie.

Książka Jarosława Iwaszkiewicza Martwa pasieka jest zbiorem dwóch interesujących opowiadań jakich nie spodziewałem się dostać. Pierwsze z nich Martwa pasieka jest połączeniem dramatu, powieści obyczajowej i kryminału po jaki sięga autor. Jednak ukazując jak do wszystkiego doszło mamy pełny obraz miejscowości, ukrytych sekretów i przeszłości bohaterów skrywających nie jedną tajemnice. Drugie opowiadanie Psyche skierowane jest w stronę baśni i ukazuje losy tytułowej Psyche trafiającej do niezwykłego miejsca. Widać z jaką łatwością autor porusza się w różnej tematyce skupiając się na relacjach bohaterów, ukazując powiązania jakie łączą ich ze sobą, dramatu wydarzeń i wyborów jakich dokonują. Książka nie jest długa, ale nie mając czasu przeczytałem w dłuższym czasie, lecz nie żałuje niczego, bo otrzymałem bardzo dobrą pozycje i mam ochotę na więcej utworów od autora, który sprawił mi wielką niespodziankę tymi dwoma opowiadaniami. Nie spodziewałem się, że dostanę tak świetne opowiadania, klimatyczne, nieraz dramatyczne i niezwykle wciągające. Na pewno sięgnę po inne jego utwory jak będę miał okazje, bo zbiorem opowiadań Martwa pasieka przekonał mnie do siebie i mam nadzieje na kolejne niesamowite opowieści spod jego pióra. Nie zamykając się gatunkowo stworzył w tym przypadku po części kryminał i baśń jakie nie powstydził się żaden autor. Dlatego nie nudziłem się podczas czytania. Nie brakowało w nich emocji, wyrazistych postaci kreślonych z łatwością, ciekawych fabuł i zwrotów akcji w tym wszystkim. Napisane zostały przystępnie, ale również lekkością i żywym stylem. Wydarzenia przedstawione plastycznie i dlatego zostajemy wciągnięci w wir zdarzeń od razu. Możemy wczuć się w sytuacje bohaterów opowiadań z łatwością i bez problemowo. Dlatego spodobały mi się jego zamieszczone tutaj opowiadania i wciągnęły mnie od razu jak zacząłem czytać. Jarosława Iwaszkiewicza dopiero pewnie odkrywam i mam nadzieje, ze kolejna książka jego autorstwa również okaże się bardzo dobra jak Martwa pasieka.

Z twórczością Jarosława Iwaszkiewicza spotkałem się w jakimś zbiorze opowiadań z dreszczykiem, gdzie zamieszczono jego opowiadanie w takim klimacie. Gdy trafiłem na Martwą pasiekę zawierającą tytułowe opowiadanie i jeszcze opowieść Psyche postanowiłem przeczytać licząc na ciekawą i dobrą lekturę.

Martwa pasieka - najdłuższe opowiadanie ze zbioru dzieje się w małej...

Lubię wracać - od czasu do czasu - do literatury współczesnej, a jednak starszej. Iwaszkiewicza cenię za to, że w krótkiej formie łączy wiele tematów i wiele gatunków. W "Martwej pasiece" rzecz dzieje się w powojennej Polsce. W opowiadaniu autor nakreślił portrety tych, co "przepracowali" temat wojny i tych, którzy tego nie zrobili; tych, którzy o wojnie chcieliby szybko zapomnień, i tych którzy grzebią w przeszłości nie tylko zmarłych. To zderzenie ludzkiej obojętności, bezradności i bestialstwa, które nie zawsze musi być morderstwem.

Lubię wracać - od czasu do czasu - do literatury współczesnej, a jednak starszej. Iwaszkiewicza cenię za to, że w krótkiej formie łączy wiele tematów i wiele gatunków. W "Martwej pasiece" rzecz dzieje się w powojennej Polsce. W opowiadaniu autor nakreślił portrety tych, co "przepracowali" temat wojny i tych, którzy tego nie zrobili; tych, którzy o wojnie chcieliby szybko...

dwustronicową notkę "od autora" przeczytałam dopiero na końcu. bo szczerze mówiąc nie wiedziałam co myśleć o tej książce i jaką ocenę jej wystawić.
jak sam autor pisał "Tu mają znaczenie elementów kompozycyjnych nie poszczególne opisy lub okresy, ale każde zdanie, każde słowo nawet ma obmyśloną specjalną pozycję w utworze. Tym samym to moje opowiadanie, jaki wiele innych, ma pewną formę muzyczną."
przyznaję, że jeśli mam patrzeć na książkę w ten sposób, to mu się udało. wszystko gra.
ale jeśli mam patrzeć moim okiem to mogę napisać tylko szczerze.

książka była dla mnie zagadką od samego początku. zbyt skromny opis tu na portalu i żadnego komentarza z treścią...
przyciągnęła mnie okładka, potem treść z akcją w powojennym lesie i zderzenie ludzi starych z młodymi z poprawczaka.
młodzi nazwali się "Pszczółkami" co w moich oczach łączyło się z martwą pasieką. ich przeszłość sprawiła, że byli martwi i zadali śmierć.

"Psyche" sprawiła, że zakręciłam się z książką w ręcach i nie wiedziałam dokąd czytam. dokąd idę.
to była tylko część mitu. jak dla mnie wyglądało to jak niedokończona interpretacja pisana do szuflady. (dobrze, że była krótka...)

dwustronicową notkę "od autora" przeczytałam dopiero na końcu. bo szczerze mówiąc nie wiedziałam co myśleć o tej książce i jaką ocenę jej wystawić.
jak sam autor pisał "Tu mają znaczenie elementów kompozycyjnych nie poszczególne opisy lub okresy, ale każde zdanie, każde słowo nawet ma obmyśloną specjalną pozycję w utworze. Tym samym to moje opowiadanie, jaki wiele innych,...