Odwagą jest marzyć, gdy przestaje się być dzieckiem... dorosłym zbyt często przychodzi nucić requiem dla straconych marzeń. A gdy sen przeistacza się w koszmar, z którego nie da się wybudzić, przejmuje on kontrolę nad życiem i zaczyna niszczyć na jawie.

Każdy o czymś marzy; Sara o wystąpieniu w teleturnieju, jej syn Harry o założeniu z dziewczyną artystycznej kawiarni, a kumpel Tyron, by życie w końcu przestało mu dosrywać. Trzeba jednak pamiętać, że cel nie zawsze uświęca środki, a te źle dobrane potrafią od niego skutecznie oddalić. Kobieta wpada z uzależnienia od telewizji i słodyczy w obsesję odchudzania, a młodzi na pomysł zarobienia łatwego szmalu handlując heroiną.

Styl autora to ciągnący się strumień opisów, dialogów, myśli, uczuć i fantazji, którą nie raz trudno odróżnić od rzeczywistości. Trzeba się domyślać, zwłaszcza początkowo, kto wypowiada daną kwestię wyłuskując ją spomiędzy innych wypowiedzi i opisów. Bohaterowie są jednak na tyle wyraziści, że w końcu stają się rozpoznawalni. Miałem wręcz wrażenie, że zrezygnowanie z przedmyślnikowych określeń typu „powiedział Harry”, „zapytała”, czy „odparła” zniwelowało do minimum dystans między mną, a światem przedstawionym. Po raz pierwszy spotkałem się też z zabiegiem stosowania naprzemiennie dwóch skrajnych stylów: ulicznego slangu oraz kunsztownego języka opisowego. Sporo tu przekleństw (użyte tylko tam, gdzie trzeba) i slangowego słownictwa typu: „skitrać”, „wyczilować”, „bejbe”, „cienias” i „bladź”. „Szacun” dla polskiej tłumaczki, że sobie z tym poradziła:) Towarzyszą im erudycyjne popisy autora, który wdzięcznie opisuje rozpływanie się w ustach czekoladowej pralinki jak i „wczutę na gluty” (dłubanie w nosie) podczas heroinowego haju.

Z reguły staram się nie czytać takich książek; życie samo weryfikuje nasze marzenia, by jeszcze ktoś mi o tym przypominał. Z dystansem podchodzę również do ludzi zaliczających „dno” na własne życzenie, bo mam świadomość ile kosztuje każdego z nas unoszenie się na powierzchni. Autor jednak nie usprawiedliwia tych postaci; zamiast tego pokazuje, że są tacy sami jak my, niedoskonali, błądzący, głodni miłości i akceptacji i dlatego właśnie wzbudzają nasze współczucie. To opowieść o samotności, poszukiwaniu sensu, własnej tożsamości, rozbudzaniu sztucznych pragnień oraz skutkach braku kontroli. To najbardziej pesymistyczna książka jaką mi było dane przeczytać, szkoda że również najbardziej prawdziwa.

Odwagą jest marzyć, gdy przestaje się być dzieckiem... dorosłym zbyt często przychodzi nucić requiem dla straconych marzeń. A gdy sen przeistacza się w koszmar, z którego nie da się wybudzić, przejmuje on kontrolę nad życiem i zaczyna niszczyć na jawie.

Każdy o czymś marzy; Sara o wystąpieniu w teleturnieju, jej syn Harry o założeniu z dziewczyną artystycznej kawiarni, a...