„Requiem dla snu” już od pierwszych wersów oszałamia Czytelnika. Nie jesteśmy jeszcze zbyt dobrze zapoznani z historią a już leżymy na podłodze i kwiczymy..

W książce nie ma miejsca na dialogi. To znaczy-dialogi są. Pełne emocji, gładkie, proste i nieprzerysowane, ale trudno odnaleźć je w gąszczu myśli bohaterów, opisów scen i narratora powieści.

Jest to druga powieść pisana w tak specyficzny sposób. Gdzie na myślniki ( klasycznie każdy dialog zaczyna się od tegoż znaku) nie ma miejsca. Trzeba po prostu chłonąć książkę całą osobą, wczuć się w psychikę bohaterów, i poczuć kiedy dana osoba myśli bądź mówi.. Pozwala to wchłonąć się w historię całkowicie. Co prawda-na początku jest ciężko. Jednak po 70 stronie zaczęłam poznawać poszczególne psychiki i później dialogi już nie były dla mnie problemem..

A historia?

Poznajemy Harre’go i jego matkę Sarę Goldfarb. Harry uzależniony jest od heroiny, a jego mama, początkowo od telewizji. Ona-owdowiała staruszka, z nadwagą, żyjąca tylko by jeść i oglądać. On, chłopak z marzeniami, który narkotyk bierze nie dlatego, że musi, ale dlatego, że chce.. tak mu się przynajmniej wydaje..

Razem ze swoim przyjacielem Tyre’m wpadają na szatański pomysł. Chcą zarobić fortunę na tym, co kochają najbardziej: na heroinie..

Gdy Harry zakochuje się szaleńczo w Marion postanawia wpędzić pomysł w życie.

W tym samym czasie, Sara dostaje powiadomienie że wystąpi w najbardziej znanym w całym Stanach, teleturnieju. Na myśl o sławie, która zapewne na nią spadnie, i o tym jak oszałamiająco musi wyglądać, Sara postanawia się odchudzić. A że z własnej woli nie może (bardzo realistycznie opisane wojny z lodówka, jaka toczy się w umyśle Pani Goldfarb. Mam wrażenie, że autor osobiście miał przykre doświadczenia z odchudzaniem, bo idealnie opisał to co czuje każda z nas kiedy postanawia zrzucić balast w postaci kilogramów), postanawia pomóc sobie farmakologicznie udając się do lekarza.. ten przepisuje jej silne leki… Zbyt silne i Sara popada w uzależnienie…

Książka niczym nie przypomina historii znanych. Nie kończy się wątkiem nadziei, nie kończy się happy-endem (nie pozwolę sobie napisać JAK się kończy bo było by to bez sensu! Ale zakończenie zwala z nóg!).

Pomimo trudnego początku z barkiem dialogów, książka jest łatwa. Nie ma zbytniego patosu, elokwentnych wypowiedzi i eposowych zwrotów. To historia czterech, normalnych, zwykłych osób które mogły by mieszkać u nas za ścianą. Nie potrzebne są uniesienia. Wręcz odwrotnie. Im mniej, tym lepiej.

Książka powala i zasługuję na najwyższą ocenę.. Zdecydowanie film i lektura, maja zapewnione miejsce w moim sercu i honorowe miejsce w mojej biblioteczce.

Zdecydowanie TRZY RAZY tak!!

„Requiem dla snu” już od pierwszych wersów oszałamia Czytelnika. Nie jesteśmy jeszcze zbyt dobrze zapoznani z historią a już leżymy na podłodze i kwiczymy..

W książce nie ma miejsca na dialogi. To znaczy-dialogi są. Pełne emocji, gładkie, proste i nieprzerysowane, ale trudno odnaleźć je w gąszczu myśli bohaterów, opisów scen i narratora powieści.

Jest to druga powieść...