Ta książka wbiła mnie w ziemię… Poziom okrucieństwa, barbarzyństwa i niewyobrażalnego zezwierzęcenia sięgnął w niej zenitu mojej wrażliwości i wytrzymałości estetycznej.

Kilka osób komentujących tę książkę sugerowało, że lepiej podzielić lekturę na kilka części, bo ciężko jest ją czytać za jednym podejściem. Musze przyznać, że osoby te miały rację. Jest to literatura dla ludzi o bardzo mocnych nerwach. Jeśli chodzi o siłę emocjonalną, to śmiało można ją porównać do „Medalionów” Zofii Nałkowskiej - z tym, że „Medaliony” były książką objętościowo niewielką, „Opowiadania Kołymskie” mają zaś prawie 1000 stron (przynajmniej w wydaniu, które czytałam).

Nie mogę się nadziwić w jaki sposób stworzono całą tę machinę łagrową, gdzie świat i wszelkie znane nam wartości zostały wywrócone do góry nogami. Świat w którym mordercy, ludzie dokonujący najcięższych przestępstw, byli traktowani przez państwo niezwykle łagodnie, posiadali szereg przywilejów. A więźniowie polityczni, których jedynym grzechem było to, że nie zgadzali się z panującą polityką i posunięciami władzy, byli na każdym kroku szykanowani i pozbawiani wszelkich praw. Wydarzenia przedstawione w opowiadaniach są dla mnie zgoła niepojęte… Kołyma to świat w którym człowieka myślącego inaczej niż rząd, wbija się w ziemię i wykańcza. Jest to świat stojący w opozycji do wszelkich znanych nam osiągnięć cywilizacji.

Nie mogłam się doczekać, kiedy skończę tę książkę, bo im głębiej w nią wchodziłam, tym bardziej mną zawładała i sprawiała, że czułam się coraz gorzej ze świadomością, iż to nie fikcja literacka, tylko prawda, która miała miejsce w XX wieku – nie w czasach prehistorycznych. Trupy Kołymy w każdej chwili mogą opowiedzieć swoją historię tym, którzy tylko będą chcieli jej wysłuchać. Ciała pochowane w tamtej ziemi, nie ulegają bowiem rozkładowi, a ślady tortur i zła istnieją na nich na zasadzie tatuaży, których nie da się usunąć. Są swego rodzaju wielkim wyrzutem sumienia Związku Radzieckiego tamtego okresu, piętnem, którego śladów nie da się zatuszować. Najgorsze, że ginęli tam głównie porządni i nierzadko niewinni ludzie, bo błatniacy czyli mordercy i złodzieje, potrafili się tam doskonale odnaleźć i jakoś urządzić.

Jedyną różnicą pomiędzy niemieckimi obozami koncentracyjnymi a tak zwanymi radzieckimi obozami pracy przymusowej, były piece krematoryjne i komory gazowe. Na Kołymie ludzi wykańczano nie bronią chemiczną a głodem, zimnem i morderczą pracą ponad siły. Była to niewyobrażalna skala zbrodni przeciwko ludzkości, za którą nikt nigdy nie odpowiedział. Dla mnie to niepojęte…

Mówi się, że tam gdzie kończy się rozum zaczyna się wojsko. Parafrazując to przysłowie, ja bym powiedziała, że tam gdzie kończył się rozum, zaczynał się Związek Radziecki i jego łagry.

Uważam, że to literatura obowiązkowa dla kogoś kto interesuję się tematyką łagrową czy też historią ZSRR. Lepiej ją sobie jednak dawkować, żeby nie popaść w bardzo negatywne stany emocjonalne.

Ta książka wbiła mnie w ziemię… Poziom okrucieństwa, barbarzyństwa i niewyobrażalnego zezwierzęcenia sięgnął w niej zenitu mojej wrażliwości i wytrzymałości estetycznej.

Kilka osób komentujących tę książkę sugerowało, że lepiej podzielić lekturę na kilka części, bo ciężko jest ją czytać za jednym podejściem. Musze przyznać, że osoby te miały rację. Jest to literatura dla...