Kiedy sięgałam po powieści Dołęgi-Mostowicza widząc tytuł owej książki uznałam, że muszę ją mieć! I po niedługim czasie zakup się udał. Jednak za książkę zabrałam się...po dobrym roku! I z wielkim wstydem muszę przyznać, że bałam się ją przeczytać. Bałam się, że nie będzie w moim stylu lub że będzie nudna, nieciekawa. Bałam się też, że (jeśli okaże się ciekawa)zbyt szybko ją przeczytam i będę za nią tęsknić.

I tak właśnie się stało! Książka bez reszty mnie pochłonęła! Zatopiłam się w niej i dałam się ponieść przebiegowi akcji. W tej powieści ciągle się coś dzieje, akcja toczy się dynamicznie.

Poznajemy Jana Winklera, awanturnika i kobieciarza (czy którykolwiek bohater powieści Mostowicza nie miał powodzenia u kobiet?), podprokurator Alicję Horn, kobietę inteligentną i silną, jej podopieczną Julkę Horn, młodą maturzystkę, Karola Brunickiego- profesora zajmującego się eksperymentami na kobietach w ciąży.

Mostowicz oczarował mnie barwnością charakterów tej powieści. Nie brakuje w niej tajemnic, miłości szaleńczej, nienawiści, przyjaźni i wątków o barwie kryminalnej. Autor pokazał nam w powieści miłość szaleńczą, destrukcyjną, która jest w stanie zniszczyć przyjaźń.

Mnie wcale charakter stanowczej i pewnej siebie pani prokurator nie zdziwił. Oto kobieta zakochana do obłędu, pragnąca za wszelką cenę być tylko z Janem niszczy wszystko to co miała dookoła siebie. Jej relacje z podopieczną z miłości i opiekuńczości zmieniają się w ogromną nienawiść.

Postać Jana również barwna. Drażnił mnie tylko pod względem niepohamowanego pociągu do napotkanych kobiet. Z pewnością on nie wiedział co to miłość. Jednak jego losy są tak emocjonujące, iż ciężko było mi się oderwać od jego losów.

Barwne opisy zawierające medyczne wywody profesora Brunickiego i profesora Kunoki- fenomenalne. Podziwiam Mostowicza za jego wiedzę i fantazję.

Powieść, w której ciągle coś się dzieje to zdecydowanie powieść dla mnie!

Kiedy sięgałam po powieści Dołęgi-Mostowicza widząc tytuł owej książki uznałam, że muszę ją mieć! I po niedługim czasie zakup się udał. Jednak za książkę zabrałam się...po dobrym roku! I z wielkim wstydem muszę przyznać, że bałam się ją przeczytać. Bałam się, że nie będzie w moim stylu lub że będzie nudna, nieciekawa. Bałam się też, że (jeśli okaże się ciekawa)zbyt szybko...