Kolejna udana powieść Magdaleny Samozwaniec. Może nie zareagowałem na nią tak entuzjastycznie jak na poprzednie, ale jestem ogólnie usatysfakcjonowany. Wszystko dzięki znakomitemu poczuciu humoru autorki. Poza tym lubię jej styl – to lekkie pióra, ta inteligentna złośliwość, dystans, ironia i świetny zmysł obserwacji. Moim zdaniem tym powinna się cechować dobra satyra i właśnie takie są satyry Samozwaniec.

Co prawda rzecz się dzieje za czasów PRL, których siłą rzeczy z racji wieku nie znam i są mi obce (te wszystkie problemy mieszkaniowe, przydziały, te kolejki w sklepach i kartki) ale coś tam się jednak orientuję, a to z opowieści rodziców, a to z filmów i książek z tamtego okresu. Autorka podeszła do tych tematów z właściwą sobie pogodą ducha, opisała to wszystko w formie zabawnych anegdot. A do tego dołożyć należy perypetie uczuciowe, które z równym wdziękiem i równie dowcipnie przedstawia autorka, nierzadko z przekąsem i czarnym humorem.

Powieść ta może i nie wywołała we mnie takich salw śmiechu jak „Na ustach grzechu”, „Kartki z pamiętnika młodej mężatki” czy rewelacyjna „Maria i Magdalena” ale czytało się to lekko i przyjemnie. A poza tym muszę się powtórzyć po raz kolejny – ja po prostu do Magdaleny Samozwaniec mam słabość i raczej nic tego nie zmieni.

Kolejna udana powieść Magdaleny Samozwaniec. Może nie zareagowałem na nią tak entuzjastycznie jak na poprzednie, ale jestem ogólnie usatysfakcjonowany. Wszystko dzięki znakomitemu poczuciu humoru autorki. Poza tym lubię jej styl – to lekkie pióra, ta inteligentna złośliwość, dystans, ironia i świetny zmysł obserwacji. Moim zdaniem tym powinna się cechować dobra satyra i...