Naprawdę można być fanatykiem „horrorów klasy b”. Ich czytanie naprawdę może sprawiać przyjemność. Wiem to z autopsji. Tym, którzy to rozumieją, „Węże” mogą się podobać. Innym – nie polecam.

Fajny horror powinien mieć spektakularne zakończenie, w którym dochodzi do konfrontacji z potworem (kimkolwiek, bądź czymkolwiek by on nie był). Fajny horror powinien zawierać w sobie trochę tajemnicy, dotyczącej pochodzenia Zła, odkrywanej powolutku z rozwojem akcji. Fajny horror powinien mieć w sobie sceny zapadające w pamięć, choćby ze względu na ilość rozlanej krwi, przerażający widok, czy coś w tym stylu. Fajny horror powinien mieć jeszcze parę innych rzeczy, których „Węże” nie mają. Mimo to, książka swoją kiczowatością przykuła mój wzrok, niczym hipnotyzujący ofiarę wąż.

Ja bawiłem się dobrze. Podobnie jak nie chcę zauważać zamka błyskawicznego na kostiumie filmowego potwora z bagien w filmowym horrorze, tak i przy tej książce uruchamiałem swoją wyobraźnię dokolorowując sobie w głowie sceny opisane krótko i beznamiętnie. I wystarczyło, bym z niecierpliwością czekał, aż z mojej półki wyciągnę kolejnego Smitha.

Książek Smitha mam na półce sporo. To one przed laty pomogły mi zakochać się w książkowym horrorze. Ta miłość trwa zresztą do dziś. Co jednak ciekawe, ćwierć wieku temu te książki wydawały mi się zdecydowanie mniej kiepskie. Chyba dlatego, ze nie miałem ich do czego porównać, nie to co dziś, kiedy wydawnictw drukujących horrory jest naprawdę sporo. Chwała jednak pionierom – wydawnictwu Phantom Press, które „dało nam” Smitha.

Naprawdę można być fanatykiem „horrorów klasy b”. Ich czytanie naprawdę może sprawiać przyjemność. Wiem to z autopsji. Tym, którzy to rozumieją, „Węże” mogą się podobać. Innym – nie polecam.

Fajny horror powinien mieć spektakularne zakończenie, w którym dochodzi do konfrontacji z potworem (kimkolwiek, bądź czymkolwiek by on nie był). Fajny horror powinien zawierać w sobie...