Z tą książką mam pewien problem. Jest mocna, wyrazista i przejmująca. Napisana z bardzo jasnym przesłaniem. Ale nie wiem, dla kogo mogłaby być z przeznaczona. Dla mężczyzny, który zmaga się z depresją, czy terapeucie, który będzie się zajmował przepracowywaniem traumy u mężczyzn. Dla pierwszego może być zabójcza wręcz, niczym uderzenie pałką baseballową w sam środek czachy, a dla drugiego kolejną opowieścią mężczyzny, który przeszedł przez piekło domowe, ale się nie poddał. Wyciągnął z wnioski z długoletniej terapii, stworzył podwaliny oryginalnego rozumienia depresji i zwyczajnie chce się podzielić tym z wszystkimi, którym zależy na odzyskaniu nadziei. A może „Nie chcę o tym mówić” jest dla wszystkich – facetów, którzy chcą stać się ojcami, kobiet, których mężowie cierpią na depresje, społeczeństwu, które nie chce na siebie sprowadzić zagłady, do czego najbardziej przyczyniają się opętani władzą i chęcią dominacji mężczyźni.

Treść jest zrośnięta z życiorysem autora, co uwiarygadnia każde słowo napisane, sens myśli. To nie są teoretyczne rozważana, od których można nabawić się znużenia. Dla facetów, którzy przeżyli to co autor i odnajdują się w obicie jego rozważań może być dołujące to, jak długa i żmudna droga prowadzi do pełnego wyzdrowienia, a z drugiej strony, zdanie sobie sprawy z ogromu szkód wyrządzonych facetom z powodu błędnie rozumianej męskości, daje szansę na nową jakość życia, na odkrycie, że można inaczej, bez powtarzania schematów, bez lęku o zmarnowanie życia i potencjału.

Który z facetów nie zna tego głosu cichego cierpienia w sobie, które dopomina się opiekę. Real twierdzi, że największe nieszczęście to utrata relacyjności mężczyzn, przede wszystkim w stosunku do siebie samego,oraz sztafeta wewnętrznej traumy, która przechodzi z pokolenia na pokolenie. Każdy mężczyzna ma małego chłopca, którego kazano poświęcić na rzecz kariery, rywalizacji i dominacji, ale z poświęceniem tego małego chłopca zabijamy naszą duchowość, która daje życie i nadaje życiu smak. Jest w niej wiele innych ciekawych wątków, których nie chcę tutaj poruszać, żeby nie spłycić i zbanalizować. Jest to po prostu bardzo dobra książka popularnonaukowa, która ma także walory literacki. Czyta się ją płynnie, interesująco i od drugiej części także wciąga niesamowicie. Real Terrence to także niespełniony powieściopisarz, dlatego znajdziemy tam żywą relację z jego sesji z poszczególnymi klientami, które wykorzystał za study case jakiegoś problemu.

Przeczytanie i zrozumienie tej książki to połowa sukcesu.

Na koniec niezwykły wiersz Rilkego, który autor przytacza w kontekście mężczyzny szukającego uzdrowienia dla swojego ojca:

„Bywa, że człowiek wstaje od wieczornego stołu,
Otwiera drzwi i idzie przed siebie,
Szukać wiary gdzieś na Wschodzie.

A jego dzieci modlą się za niego, jakby nie było go już wśród żywych.

Inny zaś, który pozostał w domu,
umiera wśród garnków i naczyń kuchennych,
A jego dzieci muszą ruszyć w świat,
W poszukiwaniu wiary, o której zapomniał.”


Naprawdę lektura warta zainwestowania swojego czasu. Gościu mówi z głębi swojego doświadczenia. Może was przeorać, ale w tym jest ikra, iskra i poruszenie do spojrzenia na siebie w całkiem innej optyce. Jeśli nie chce się nam zrobić tego dla siebie, zróbmy to dla naszych kobiet, dzieci, otoczenia. Dzięki.

Z tą książką mam pewien problem. Jest mocna, wyrazista i przejmująca. Napisana z bardzo jasnym przesłaniem. Ale nie wiem, dla kogo mogłaby być z przeznaczona. Dla mężczyzny, który zmaga się z depresją, czy terapeucie, który będzie się zajmował przepracowywaniem traumy u mężczyzn. Dla pierwszego może być zabójcza wręcz, niczym uderzenie pałką baseballową w sam środek...