„Jak to dobrze, kiedy ma się co wspominać.”

„Autobiografia. Myśli nie tylko o sobie” to piękne, pełne miłości, szacunku i wzruszeń wspomnienia dzieciństwa i młodości księdza poety Jana Twardowskiego.
Pochylenie głowy. Prostota. Autorytety i osoby, które odcisnęły swój ślad w emocjach, postawie i pamięci księdza.

I prosty dom rodzinny. I proste w nim zasady i wartości:
- wiara wpajana przez matkę („Nikt tak, jak matka nie potrafi nauczyć wiary.”„Wiarę wyniosłem z domu, ale kiedy modliłem się jako dziecko, nie zastanawiałem się nad tym, co to znaczy „wierzyć” albo „nie wierzyć”. Matka mówiła mi, że jest Ktoś tajemniczy i niewidzialny, a ja ufnie za nią podążałem.” „W naszym domu zachowano wszystkie zwyczaje religijne, ale nie hołdowano bigoterii.”)
- polskość („Nasz dom był typowym domem, w którym – pamiętając o latach zaboru rosyjskiego – przede wszystkim kultywowało się język polski i historię ojczystego kraju. (…) Zachowywaliśmy stare zwyczaje, pamiętaliśmy o rocznicach narodowych, odwiedzaliśmy cmentarze.”)
- szacunek i tolerancja („Twardowscy (…) mieli bowiem jedną cechę: wszystkich traktowali jednakowo – nie dzielili na biednych i bogatych, mniej lub bardziej wykształconych, mieszkających w lepszej lub gorszej dzielnicy”, „Rodzice byli tolerancyjni dla każdego wyznania, każdej mniejszości narodowej. Wszyscy zostaliśmy wychowani w takim duchu.”)
- książki („W naszym domu zawsze było wiele książek własnych lub wypożyczonych z pobliskiej biblioteki.”, „Byliśmy pokoleniem czytającym, które żyło – na szczęście – bez telewizji. Mamusia, chociaż stale zajęta prowadzeniem domu, zawsze znalazła czas na czytanie nam książek.”)
I stryj, który jednoczył rodzinę. Ważne, by w każdej rodzinie był taki stryj.

Powtórzę za Emerald: „Najbardziej wzruszył mnie opis zwykłej rodziny, która niezwykle dba o wychowanie dzieci. Dzieci dorastają, ale stają się po prostu (lub aż) dobrymi ludźmi.”

Galeria osób, przyjaciół lub tylko znajomych księdza, znanych z historii literatury, filozofii i sztuki. I wiele osób duchownych. I o każdej z nich jakieś dobre słowo, dobre wspomnienie.

Jan Twardowski pisze też o powołaniu, które zrodziło się podczas wojny i było „głęboką refleksją nad sensem życia i śmierci w obliczu zgonu wielu bliskich i znajomych.”

Całość przesiąknięta jest takim optymistycznym dobrem, spokojem, ciepłem.
Tylko literacko, hm, książka nie jest najwyższych lotów. Wiem, że taka ta autobiografia musi być, bo składa się z tekstów mówionych, dyktowanych, tekstów pisanych przez autora, zapisków jego bliskich i Aleksandry Iwanowskiej, która całość opracowała. W trakcie czytania może pojawiać się odczucie niedopracowania, mogą razić liczne powtórzenia…

Czasami tak jest po przeczytaniu jakiejś książki, że dominującym uczuciem jest żal. Żal, że tak późno natrafiło się na tę książkę, żal że tak późno się ją przeczytało… (do przeczytania tej książki zachęciła mnie opinia Wojciecha Gołębiewskiego - dziękuję Panie Wojciechu). Mądry, prosty człowiek u schyłku życia dzieli się wspomnieniami, doświadczeniami, przemyśleniami i emocjami dotyczącymi tego, co ważne i najważniejsze – nic, tylko korzystać z tej cennej lekcji życia.

„Jak to dobrze, kiedy ma się co wspominać.”

„Autobiografia. Myśli nie tylko o sobie” to piękne, pełne miłości, szacunku i wzruszeń wspomnienia dzieciństwa i młodości księdza poety Jana Twardowskiego.
Pochylenie głowy. Prostota. Autorytety i osoby, które odcisnęły swój ślad w emocjach, postawie i pamięci księdza.

I prosty dom rodzinny. I proste w nim zasady i wartości:
-...