Wydaje mi się ta książka najlepszą z dotychczas przeczytanych książek Marcelego Kosmana. Pewnie dlatego, że właśnie zaczęłam odczuwać pewien wyrzut sumienia, bo o kraju, z którym przeżyliśmy wspólnie w jednym państwie 400 lat, a potem rozbiorowe dzieje naszych narodów też były wspólne, niewiele wiem. Tym to dziwniejsze, że często i z upodobaniem tam jeżdżę i kocham Troki i liczne wzgórza i jeziora Auksztoty. Ze wstydem wyznam, że najpierw interesowały mnie najbardziej polskie ślady na Litwie, a potem patrzyłam na nią przez pryzmat "Pana Tadeusza" i "Potopu". Wyznawszy swoje grzechy, chwalę książkę, która pokazuje Litwę i mity, jakie narosły o niej. Zgodnie ze swoimi zainteresowaniami, autor koncentruje się na średniowieczu. Wiele tu niezwykle ciekawych informacji o czasach Litwy pogańskiej, o Krywe-Krywejte, najważniejszym bałtyjskim kapłanie, o fascynujących obyczajach (krwawa przysięga, "podnoszenie" władców na tron, pochodzeniu Jagiełły itd). Bracia Litwini, przepraszam. Nie chcę już szukać u Was swojego odbicia, chcę dowiedzieć się o Was jak najwięcej. A ta książka sporo na Wasz temat mówi.

Wydaje mi się ta książka najlepszą z dotychczas przeczytanych książek Marcelego Kosmana. Pewnie dlatego, że właśnie zaczęłam odczuwać pewien wyrzut sumienia, bo o kraju, z którym przeżyliśmy wspólnie w jednym państwie 400 lat, a potem rozbiorowe dzieje naszych narodów też były wspólne, niewiele wiem. Tym to dziwniejsze, że często i z upodobaniem tam jeżdżę i kocham Troki i...