Kiedyś stworzyłam listę "100 książek, które muszę przeczytać" - jako, że list takich w Internecie jest wiele, postanowiłam mieć też swoją. Znalazło się na niej "zabić drozda", ponieważ często słyszałam o tej książce pochlebne opinie. Przy początkowych stronach czułam rozczarowania - książka dłużyła się, kiedy dzieciaki chciały "wykurzyć" z domu Dzikiego. Ale potem zaczęłam odkrywać na każdej karcie coś nowego, zaskakującego. Nie jest to na pewno lektura przewidywalna czy banalna. Pozwala czytelnikowi na liczne refleksje dotyczące takich problemów jak rasizm, toksyczni rodzice czy skomplikowane problemy rodzinne i społeczne.
Nie daje nam wszystkich odpowiedzi, sami musimy wybrać ścieżkę, którą nam w przyszłości wskaże książka. Pokazuje, jak ważne jest wyzbycie się uprzedzeń, ale daje jasno do zrozumienia, że nie jest to wcale łatwe. Zwłaszcza wśród ludzi, którzy żyją zamknięci w małym kokonie i nie chcą wyściubiać poza niego nosa. Mała społeczność rządzi się swoimi prawami, alergicznie reaguje na wszystko co obce. W ostatnim czasie wydaje mi się, że nasz kraj jest drugim Maycomb, gdzie wszyscy wrzucają tych "innych" do przepastnego wora, z którego nie ma wyjścia, choćby było się jak najlepszym człowiekiem. Sami, po tylu latach nie wyzbyliśmy się braku tolerancji do czarnoskórych, a miliona lat świetlnych brakuje nam do szacunku dla osób o odmiennej orientacji czy religii. Czy naprawdę warto? Czy świat byłby dobry, gdyby wszyscy byli tacy sami i tak samo mocno zamknięci w ciasnej skorupie? Na przykładzie tej książki widać, że tak zwani "odmieńcy" są najbardziej normalną częścią ludzkości. Bo w "Zabić drozda" wszystkie główne postacie są odmieńcami. "Dziki" Radley ze względu na swoje osamotnienie, na które został skazany po błędach młodości; Atticus, bo jako prawnik był naprawdę prawym człowiekiem, wiedzącym co jest słuszne i nie bojącym się stoczyć walki z uprzedzeniami. To dla mnie symbol odwagi, prawdziwej odwagi. Nie walki na pięści, którą może stoczyć każdy osiłek, lecz przejaw niespotykanej obecnie dzielności, znoszącej wszelkie przeciwności z podniesioną głową i dalej kroczącej po swoje. Nareszcie Smyk, która nie zachowuje się jak standardowa dziewczyna, mimo wielu namów ciotki; nadal patrząca z niewinnością w świat dorosłych, nierozumiejąca mechanizmów zachodzących w społeczności, ale całym swoim dziecięcym sercem sprzeciwiająca się niesprawiedliwości. Bo dzieci, jak nikt inny na świecie, rozumieją, że świat nie składa się z identycznych kawałków, lecz z różnorakich puzzli, które łącząc się, tworzą doskonale funkcjonujący organizm.

Kiedyś stworzyłam listę "100 książek, które muszę przeczytać" - jako, że list takich w Internecie jest wiele, postanowiłam mieć też swoją. Znalazło się na niej "zabić drozda", ponieważ często słyszałam o tej książce pochlebne opinie. Przy początkowych stronach czułam rozczarowania - książka dłużyła się, kiedy dzieciaki chciały "wykurzyć" z domu Dzikiego. Ale potem zaczęłam...