Lektura "Pożegnania z Afryką" była dla mnie sporym rozczarowaniem. Nie tego się spodziewałam i nie to mi zachwalano. Na pewno ma sporą wartość historyczną, można dzięki niej spojrzeć na świat oczyma człowieka sprzed prawie 100 lat. Problem w tym, że to spojrzenie mi nie odpowiada. Autorka patrzy na Afrykę, a może i cały świat, jak na coś, co jej się przynależy z racji bycia białym człowiekiem oraz baronową. Jej wstawki o wyższości arystokracji, rzeczach, które może jedynie arystokracja pojąć były irytujące. Jeszcze bardzie irytujący był stosunek do zwierząt oraz tubylców(podobny jak do zwierząt). Autorka jest wrażliwa wtedy, kiedy to jej pasuje, innym razem przechodzi lekko nad faktem zachłostania człowieka na śmierć, wspiera plan wybicia 1500(!) małp albo planuje zastrzelić własne psy i konie(bo nie są jej już potrzebne).
Pomijając kwestie zachowań oraz poglądów autorki książka należy do tych pozbawionych akcji oraz chronologii przedstawionych zdarzeń. Wynudziłam się w trakcie czytania, a emocje wzbudziło we mnie głównie rabunkowe podejście do afrykańskiej ziemii oraz jej rodowitych mieszkańców.

Lektura "Pożegnania z Afryką" była dla mnie sporym rozczarowaniem. Nie tego się spodziewałam i nie to mi zachwalano. Na pewno ma sporą wartość historyczną, można dzięki niej spojrzeć na świat oczyma człowieka sprzed prawie 100 lat. Problem w tym, że to spojrzenie mi nie odpowiada. Autorka patrzy na Afrykę, a może i cały świat, jak na coś, co jej się przynależy z racji bycia...