Staram się nie czytać biografii osób żyjących. Trochę to dziwne, żeby je pisać, ponieważ książka taka wydaje się, jakby to ładnie ująć, niedokończona. Dla A. Michnika postanowiłem zrobić wyjątek, w końcu to postać, która do '89 r., wpłynęła na historię Polski, jak również nadawała ton debacie publicznej i życiu politycznemu po tym przełomie. Od jej publikacji też już upłynęło trochę lat (2007),więc tym bardziej uwidacznia się problem z takimi biografiami żyjących.
Autor zwięźle przedstawił działalność A. Michnika, ale polski czytelnik może odnieść wrażenie, że ta zwięzłość wiąże się z odbiorcą, w pierwszej kolejności francuskim, zagranicznym. Jest ona wyważona na tyle, że nawet słowa krytyczne (afera Rywina, sposób zarządzania gazetą, pobłażliwość dla byłych polityków reżimu komunistycznego, kumoterstwo z politykami) wydają się bardzo wygładzone. Autor niewątpliwie lubi swojego bohatera, jak również w zdecydowanej większości zgadza się z jego poglądami (Michnika bardzo interesuje rewolucja francuska, ruchy lewicowe i rewolucyjne). Może do końca nie nazwałbym ją hagiografią, ale widocznie lubię biografie pisane mocniejszym piórem, polemiczne i tym samym żywsze.

Staram się nie czytać biografii osób żyjących. Trochę to dziwne, żeby je pisać, ponieważ książka taka wydaje się, jakby to ładnie ująć, niedokończona. Dla A. Michnika postanowiłem zrobić wyjątek, w końcu to postać, która do '89 r., wpłynęła na historię Polski, jak również nadawała ton debacie publicznej i życiu politycznemu po tym przełomie. Od jej publikacji też już...

Ta książka raczej nie jest dla polskiego czytelnika, po prostu niewiele się dowie. Same komunały...

Ta książka raczej nie jest dla polskiego czytelnika, po prostu niewiele się dowie. Same komunały...