Już się tak nie pisze. Czy to dobrze czy to źle? Czy to oznacza, że literatura schodzi na psy? Nie, skąd. Ale brak nam chyba teraz miejsca i czasu, myśli płyną jakby szybciej, odmiennymi wektorami. Nasze czasy mają inny rytm, inne tempo, a może po prostu mniej melancholii...
Niespełnione love story to w tej opowieści jedynie wisienka na torcie. Tu chodzi o wielką, dziejową można rzec, przemianę naszego społeczeństwa, bo z końcem II wojny do przeszłości przeszedł przecież nie tylko świat polskich Żydów, ale także polskiej arystokracji. Jednak „Pożegnania“ to takie muskanie eleganckim piórkiem bolesnych tematów, ale w taki sposób, żeby za bardzo nie bolało. Może dlatego książkę Dygata czyta się tak jakby oglądało się komara zatopionego w bursztynie. Zachwycamy się ułożeniem jego skrzydełek, ale nie myślimy o bólu jego agonii. Elegancja tej prozy to atut, który zmienia się w mankament. I na odwrót. Poza tym nie lubię głównego bohatera, wydaje się płytki, egocentryczny i nieprzydatny. W jakiś pokrętny sposób skojarzył mi się z innym bohaterem, którego nie zdołałam polubić, a mianowicie z zepsutym i cynicznym bohaterem „Morfiny“ Szczepana Twardocha. Jakoś mi się te dwie książki mocno zrymowały, chociaż ich stylistyki są zupełnie odmienne.
Jednak mimo tego całego kręcenia nosem muszę przyznać, że niezmiernie piękne są te dygatowe frazy, np. „... śnieg na polach skrzy się, biały rozległy obrus rozłożony na świątecznym stole“ albo „Noc była pochmurna, świat zgęstniały ciemnością, szedłem szybko aleją jak po dnie atramentowego morza“. Parafrazując, przeszłam przez tę książkę niczym przez atramentowe morze. Zobaczyłam niewiele.

Już się tak nie pisze. Czy to dobrze czy to źle? Czy to oznacza, że literatura schodzi na psy? Nie, skąd. Ale brak nam chyba teraz miejsca i czasu, myśli płyną jakby szybciej, odmiennymi wektorami. Nasze czasy mają inny rytm, inne tempo, a może po prostu mniej melancholii...
Niespełnione love story to w tej opowieści jedynie wisienka na torcie. Tu chodzi o wielką,...