Wspomnienia szefa ochrony Jana Pawła II (w latach 1985-1999) są rodzajem świadectwa kogoś spoza kręgów kościelnych, kto stykał się z jego osobą, co na tę osobę bez wątpienia przez papieska charyzmę mocno oddziałało. Jednocześnie z włoską mentalnością prefekt, zwany żartobliwie przez papieża "generałem", nie omieszkał się pochwalić własnymi zasługami w pracy na rzecz Watykanu jak i we wcześniejszej służbie, pokazując, jak jego do re inicjatywy były utrącane przez zwierzchników policji, lub chwaląc się swym "proroczym darem". Widać w opisywanych działaniach charakterystyczną cechę, w której popiera się wszędzie swoich, co zresztą niejednokrotnie w polityce można zdyskontować tym, że wysoko postawionych się zna i przez to daje się załatwiać sprawy trudne inaczej do załatwienia. Jednak gdy mówi o papieżu Polaku widać jego oddanie i wdzięczność, że był przez niego nazwany swym przyjacielem. Ta bliskość Wojtyły chyba dobrze na niego oddziałała.

Dla tych, którzy tę książkę przeczytają wartością będzie właśnie taki świadectwo świeckiego czlowieka o życiu Jana Pawła II z czasów jego życia w Stolicy Piotrowej, kiedy za dużo informacji o nim do Polski nie docierało, a dodatkowo o jego górskich wędrówkach w czasie urlopów, które były zawsze ściśle utajnione. Można więc zrekonstruować sobie niektóre trasy w górach Abruzzi i w dolinie Aosty, by przejść się papieskim szlakiem nie tylko w Tatrach czy Beskidzie Niskim.

Wspomnienia szefa ochrony Jana Pawła II (w latach 1985-1999) są rodzajem świadectwa kogoś spoza kręgów kościelnych, kto stykał się z jego osobą, co na tę osobę bez wątpienia przez papieska charyzmę mocno oddziałało. Jednocześnie z włoską mentalnością prefekt, zwany żartobliwie przez papieża "generałem", nie omieszkał się pochwalić własnymi zasługami w pracy na rzecz...