Lubię Joy Fielding. Sięgając po jej książki wiem już czego się spodziewać: dobrze skonstruowanych powieści obyczajowych, z ciekawą fabułą, klimatem i dość mocno rozbudowaną psychologią postaci.
W "Dobrych intencjach" są te wszystkie składniki. Choć brakuje jednego, który znam z wcześniej przeczytanych przeze mnie książek tej autorki, a mianowicie wątku sensacyjnego. Jednak zupełnie mi to nie przeszkadzało. Cała historia sama w sobie była ciekawa i z chęcią zagłębiałam się w tę opowieść.
Narracja Joy Fielding jest dość charakterystyczna. Sprawia, że przewracam kartki z niecierpliwością, zastanawiając się co będzie dalej. Jest w tej narracji pewna nieuchwytność, jakieś takie rozedrganie. Tak jakby coś było ukryte między wierszami, tak jakby zawsze było coś pomiędzy. Naprawdę trudno mi to określić, najlepiej przekonać się samemu.
Jak pisałam wcześniej, lubię książki Fielding, i jest to o tyle dziwne, że nie przepadam za bohaterami tych książek. Czy raczej bohaterkami. To kolejna cecha charakterystyczna, która teoretycznie powinna mnie zniechęcać do poznawania kolejnych historii pióra Fielding jednak zapewniam, że wcale tak nie jest. Dziwne? Może i tak, ale w jakiś przedziwny sposób to, że bohaterki tych historii nie budzą mojej sympatii jakoś mi w przypadku tej autorki nie przeszkadza.
Fielding tworzy bowiem historie niebanalne, interesujące i budzące emocje. Dlatego będę sięgała po kolejne tytuły tej autorki, bo są warte poznania.

Lubię Joy Fielding. Sięgając po jej książki wiem już czego się spodziewać: dobrze skonstruowanych powieści obyczajowych, z ciekawą fabułą, klimatem i dość mocno rozbudowaną psychologią postaci.
W "Dobrych intencjach" są te wszystkie składniki. Choć brakuje jednego, który znam z wcześniej przeczytanych przeze mnie książek tej autorki, a mianowicie wątku sensacyjnego. Jednak...