Zabierając się za "Stacje przypływu" oczekiwałem satysfakcjonującej przejażdżki na karuzeli dla starszaków. Swanwick wsadził mnie do kolejki górskiej i wysłał na oszałamiającą przejażdżkę między szczytami wzniesionymi z fantastycznych naukowych pomysłów, a depresjami wyrwanymi z mrocznych głębin wyobraźni.
Intryga goni intrygę, zdrada goni zdradę, gdy bezimienny protagonista korzystając z technologii ledwo odróżnialnej od magii próbuje odszukać złowrogiego czarownika na planecie pogrążającej się w chaosie poprzedzającym nadciągający naturalny kataklizm. Swanwick mnoży fantastyczne koncepty i serwuje czytelnikom coraz to nowe atrakcje: wgląd w lokalne zwyczaje i okultystyczne obrzędy, wizje cyberprzestrzeni, transferów osobowości i sztucznych inteligencji, strzępki historii wymarłej obcej cywilizacji, opisy dawno zapomnianych dramatów i gorących i świeżych romansów - i robi to z wprawą iluzjonisty, których sztuczki tak chętnie opisuje: szybko i na tyle enigmatycznie, że zostawia odbiorcę z rozdziawionymi ustami, bez chęci do czepiania się szczegółów i wyławiania nieścisłości.
Dobra lektura dla fanów kalejdoskopowych wrażeń, lubiących wysilić własną wyobraźnię i nie oczekujących, że autor po każdym akapicie rozwlekle wytłumaczy co też miał na myśli.

Zabierając się za "Stacje przypływu" oczekiwałem satysfakcjonującej przejażdżki na karuzeli dla starszaków. Swanwick wsadził mnie do kolejki górskiej i wysłał na oszałamiającą przejażdżkę między szczytami wzniesionymi z fantastycznych naukowych pomysłów, a depresjami wyrwanymi z mrocznych głębin wyobraźni.
Intryga goni intrygę, zdrada goni zdradę, gdy bezimienny...