"Słowa te ryję na glinianych tabliczkach przed moją jaskinią".

Czyż to zdanie z opowiadania Lema "Profesor A. Dońda" nie powinno trafić do zbioru najsłynniejszych pierwszych zdań otwierających utwory literackie? Przecież to genialny początek opowiadania SF.

Literatura science fiction, szczególnie w swojej krótkiej formie, to przede wszystkim zaskakujący pomysł, poruszająca idea, niepokojąca wizja. Opowiadania zawarte w tej antologii idealnie do tego pasują. Oczywiście jedne są rewelacyjne a inny tylko po prostu dobre, każde zaś na pewno jest wart przeczytania.

Do tych najlepszych (subiektywnie) należą "Hart ducha" Vonneguta - jeszcze jedna zwariowana i niepokojąca wariacja na temat szalonego naukowca (jeden z głównych bohaterów nazywa się zresztą Frankenstein); "Gambit von Gooma" Contoskiego - opowiadanie w duchu Monty Phytona (odpowiednik skeczu "Najśmieszniejszy kawał na świecie" przeniesiony do środowiska szachistów); "Szczęśliwy dzień w roku 2381" Silverberga - wizja społeczeństwa, którego głównym celem jest rozmnażanie (trochę przerażająca antyutopia); "Ognie wewnątrz" Clarke'a - a co jeśli wewnątrz Ziemi istnieje jakaś cywilizacja?; "Raport z piwnicy" Zajdla - konsekwencje eksperymentu, nad którym traci się kontrolę; "Dzieci Selcheya" Yepa - znowu o eksperymentach naukowych i ich cenie (smutne, gorzkie, ale jednak z nutką optymizmu na koniec); "Strzała czasu" Clarke'a - o podróżach w czasie (bez jakiegoś przesłania, ale z fajną, zaskakującą końcówką); "Schizochronia" Malinowskiego - wzruszające (kto pamięta jeszcze tego autora?); "Ostatnie pytanie" Asimova - ciekawy głos na temat sztucznej inteligencji i przyczynek do odpowiedzi na pytanie o powstanie wszechświata (przewrotne); "Tylko we wtorek" Farmera - czasem do czegoś usilnie dążymy i jak już to osiągniemy to... spotyka nas rozczarowanie.

Tylko usiąść i czytać, bo stare jest piękne. Szczególnie w SF.

"Słowa te ryję na glinianych tabliczkach przed moją jaskinią".

Czyż to zdanie z opowiadania Lema "Profesor A. Dońda" nie powinno trafić do zbioru najsłynniejszych pierwszych zdań otwierających utwory literackie? Przecież to genialny początek opowiadania SF.

Literatura science fiction, szczególnie w swojej krótkiej formie, to przede wszystkim zaskakujący pomysł,...

Na chwilę obecną to już ciężkie retro-SF ale niektóre nadal są świetne. Inni bohaterowie mojego dzieciństwa (C. Clarke) trącą już mocno naftaliną. Niemniej warto taką podróż sentymentalną czasem zrobić.

Na chwilę obecną to już ciężkie retro-SF ale niektóre nadal są świetne. Inni bohaterowie mojego dzieciństwa (C. Clarke) trącą już mocno naftaliną. Niemniej warto taką podróż sentymentalną czasem zrobić.

Dwie możliwości: albo z początkiem lat siedemdziesiątych rozpoczął się gwałtowny, jakościowy wzrost literatury fikcji naukowej: albo redaktorzy kolejnych tomów Kroków w nieznane, (z takich czy innych powodów) dokonywali coraz lepszych wyborów materiału do druku. Faktem jest, że z roku na rok Kroki w Nieznane były coraz lepsze. Piąty volumin orginalnej serii, jest niemal doskonały. Nie ma w nim ani jednego słabego opowiadania. Większość dobra lub bardzo dobra, a kilka jest naprawde wybitnych. Jedyna skazą jest esej Andrzeja Trepki „Człowiek nie jest samotny we wszechświecie”, otwierający część popularno-naukową wyboru. Brednie, które wypisuje w nim autor, nie nadają się do czytania.

Dwie możliwości: albo z początkiem lat siedemdziesiątych rozpoczął się gwałtowny, jakościowy wzrost literatury fikcji naukowej: albo redaktorzy kolejnych tomów Kroków w nieznane, (z takich czy innych powodów) dokonywali coraz lepszych wyborów materiału do druku. Faktem jest, że z roku na rok Kroki w Nieznane były coraz lepsze. Piąty volumin orginalnej serii, jest niemal...

Tom piąty zawiera kilka przewspaniałych opowiadań, kilka dobrych opowiadań i trzy rozprawki naukowo filozoficzne , z czego trzecia ostatnia jest naprawdę doskonała. Ogólnie tom piąty Almanachu jest naprawdę na wysokim poziomie. Opowiadanie Vonneguta, Raya Bradbury oraz 2 opowiadania Clarka są naprawdę rewelacyjne. Natomiast pojawiające się w tym tomie opowiadanie Asimova "Ostatnie pytanie" to po prostu majsersztyk! Jest to czysta esencja calego gatunku sf. Myślę, że żadna powieść sf nie jest nawet w połowie tak dobra jak to krótkie opowiadanie. Asimov niepodważalne udowodnił, że jest mistrzem nad mistrzami! Odpowiada ono na najbardziej nurtujące nas pytanie i przedstawia historię rozwoju człowieka i maszyny na przestrzeni trwania wszechświata. Reasumując ten tom jest naprawdę bardzo, bardzo dobry, co najmniej czternaście opowiadań jest rewelacyjnych z czego dwa genialne a reszta na cóż dobra. W tym tomie nie ma złych utworów. Myślę, że każdy fanatyk sf-owy powinien mieć w swoim domu ten Almanach. Polecam!

Tom piąty zawiera kilka przewspaniałych opowiadań, kilka dobrych opowiadań i trzy rozprawki naukowo filozoficzne , z czego trzecia ostatnia jest naprawdę doskonała. Ogólnie tom piąty Almanachu jest naprawdę na wysokim poziomie. Opowiadanie Vonneguta, Raya Bradbury oraz 2 opowiadania Clarka są naprawdę rewelacyjne. Natomiast pojawiające się w tym tomie opowiadanie Asimova...

Jak zwykle stara fantastyka nie zawodzi.

Jak zwykle stara fantastyka nie zawodzi.

Bardzo dobre !

Bardzo dobre !