Tak, dla tych zakończeń naprawdę warto czytać kryminały. Nad niebiańsko przystojnym inspektorem/detektywem – punkt obowiązkowy - już się rozwodziłam, dla niego też sięgam po ten gatunek. Dla piersiastych piękności, które zawsze się kręcą w pobliżu inspektora/detektywa, już trochę mniej. Dzisiaj jednak wyłuskałam nową jakość. ZAKOŃCZENIE.

Nawet gdy akcja jest całkiem niezła, intryga dostatecznie zasupłana, policja nie do końca zidiociała, to i tak nie stawiam jeszcze kreski nad książką. Czekam cierpliwie. Bo a nuż autor chowa dla mnie kąsek, wyjątkowy rarytasik na sam koniec opowieści. I przyznam szczerze, że rzadko moje nadzieje zawodzi. W omawianym wypadku szczęśliwie się doczekałam. Co prawda niemal się już poddałam, końcówka zapowiadała się jak żyleta, z precyzją cięła swą logiczną spójnością. Ale do czasu.

Standardy zostały jednak zachowane. Wszelkie "Wściekłe pięści VII" ze wsparciem "Piły mechanicznej III", rzezią, podsufitowymi masakrami, głupim i głupszym, wespół w zespól połączyły swe siły by stanąć w pełnym rynsztunku. Finał rodem z kukiełkowego teatrzyku ulicznego, logika umysłowo chorego. Paranoja, paraliż, paradygmat (proszę nie szukać w tym sensu).

Jestem kontenta.

Tak, dla tych zakończeń naprawdę warto czytać kryminały. Nad niebiańsko przystojnym inspektorem/detektywem – punkt obowiązkowy - już się rozwodziłam, dla niego też sięgam po ten gatunek. Dla piersiastych piękności, które zawsze się kręcą w pobliżu inspektora/detektywa, już trochę mniej. Dzisiaj jednak wyłuskałam nową jakość. ZAKOŃCZENIE.

Nawet gdy akcja jest całkiem...