Ubóstwiam Wilde'a odkąd po raz pierwszy zetknęłam się z jego twórczością, a wspominam o tym, bo zdaje się, że i Parandowski darzy go niemałą sympatią. Obawiałam się nieco tej nietypowości, bo jak to tak - przerobić życie artysty na powieść? Zdawałoby się niegodne.
Książkę jednak czyta się fantastycznie. Parandowski cały czas używa imienia estety - pisze o małym Oskarze (sic! używa spolszczonego imienia), który wraca do mamyz katarem po nocy spędzonej na oglądaniu burzy przybliżając jego dzieciństwo, o jego entuzjazmie, gdy poznaje swoich mentorów i o cieniach zwątpienia w samego siebie, kiedy raz po raz jego sztuki są odrzucane. Autor pokazuje nam boga estetyzmu w bardzo uczłowieczonej wersji, jednocześnie sam przyjmuje postawę narratora wszechwiedzącego, jakoby czuwał nad Wildem w każdej minucie jego życia, świadomy wszystkich jego myśli, które tak często przytacza. Czy to profesjonalne? Ależ skąd, za to jakże czarujące. Wilde'a o jakim pisze Parandowski nie da się nie kochać. Co więcej, serce łamie się przy każdym niepowodzeniu, które Oskar tak dzielnie znosi i raduje z każdym jego sukcesem.

Ubóstwiam Wilde'a odkąd po raz pierwszy zetknęłam się z jego twórczością, a wspominam o tym, bo zdaje się, że i Parandowski darzy go niemałą sympatią. Obawiałam się nieco tej nietypowości, bo jak to tak - przerobić życie artysty na powieść? Zdawałoby się niegodne.
Książkę jednak czyta się fantastycznie. Parandowski cały czas używa imienia estety - pisze o małym Oskarze...