Po pierwszych dwóch tomach Fundacji, przyszło mi sięgnąć po pierwszy tytuł z serii, który nie był już autorstwa Isaaca Asimova.
Gregory Benford niestety nie udźwignął tematu. Najlepszym w całej książce było „posłowie”, które kończyło powieść, a opowiadało trochę o kulisach pisania tej książki. Mnogość pomysłów, które w sposób drastyczny odstają zarówno tematycznie, ale przede wszystkim klimatycznie od wydarzeń z dwóch poprzednich tomów spowodowały u mnie jako czytelnika reakcję, w której nie byłam pewna czy faktycznie mam w dłoniach odpowiedni tytuł.
Wątki chaotyczne i niespójne. Postaci straciły swój charakter, a co gorsza straciły swoja wyrazistość. Autor w każdej z nich wplótł odrobinę za dużo własnej frywolności, która objawia się dziwnymi dialogami w stylu pseudointelektualnych, hipsterskich dysput. Asimov „uszył” swoje postacie bardzo wyraźnie, wypowiadane słowa jednej postaci pasowały wyłącznie do niej. Tymczasem tutaj wypowiedzi Voltaire’a, Daneela, Dors czy Hariego Seldona, mogłyby być zamienione i nikt nie zauważyłby różnicy.
Pozycja bardzo męcząca, którą czyta się bardzo ciężko. Wiele dni spędzonych na czytaniu raptem po kilka/kilkanaście stron, tylko po to by móc przejść dalej. Jeżeli macie w sobie wewnętrzny przymus czytania od deski do deski cyklu, który rozpoczniecie i sumienie będzie Was gryzło, że coś pominęliście, to cóż, czeka Was niezbyt przyjemna lektura. Jeżeli zaś jesteście w stanie sobie odpuścić pozycję spoza oryginalnego kanonu, to sugeruję to zrobić.

Po pierwszych dwóch tomach Fundacji, przyszło mi sięgnąć po pierwszy tytuł z serii, który nie był już autorstwa Isaaca Asimova.
Gregory Benford niestety nie udźwignął tematu. Najlepszym w całej książce było „posłowie”, które kończyło powieść, a opowiadało trochę o kulisach pisania tej książki. Mnogość pomysłów, które w sposób drastyczny odstają zarówno tematycznie, ale...