D, jak Dziewczynka z zapałkami.
Z cyklu AA - Anonimowy Andersen.

Oto i najsmutniejsza opowieść mojego dzieciństwa. Nie tylko mojego, zdaje się. I tak sobie myślę - dlaczego ta opowieść o dziewczynce umierającej z wyziębienia, gdy wszyscy wkoło bawią się w najlepsze - dlaczego zdobyła sobie taką popularność jako bajka dla dzieci? Jaki z niej płynie morał? Że świat jest zły i okrutny? Że ludzi trawi znieczulica i nie-ludzkość? Nie mam pojęcia, mimo to jakieś błogie, ciepłe uczucia się na myśl o niej budzą. Zapewne w ramach jakiegoś kontrastu - bajki czytało się bowiem zawsze w ciepłym domu, pijąc mleko, ze śniegiem padającym za oknem.
I to pytanie, na które odpowiedzi nie ma, a które każde chyba dziecko zadaje, pozostawiając rodziców bezsilnymi - dlaczego dziewczynka umiera? Przecież to bajka i wszyscy powinni chyba żyć długo i szczęśliwie? No ale tutaj jest inaczej - co począć?

A dziś, z deszczo-śniegiem padającym za oknem i kubkiem gorącego mleka (na sen, wiadomo) jakoś tak szczególnie poruszyła mnie ta scena babcią - aniołem, co to zstępuje z samego nieba i w ciepłe ramiona dziewczynkę bierze... a ja tak czytam i wizja ta rozczula mnie dogłębnie, wraz z niepewnością - czy to anioł, czy zwidy? Czy to prawda, czy nieprawda?
Może jest bowiem coś dobrego na tym, albo przynajmniej na tamtym świecie. I o dziwo, wcale mi po lekturze nie smutno.

D, jak Dziewczynka z zapałkami.
Z cyklu AA - Anonimowy Andersen.

Oto i najsmutniejsza opowieść mojego dzieciństwa. Nie tylko mojego, zdaje się. I tak sobie myślę - dlaczego ta opowieść o dziewczynce umierającej z wyziębienia, gdy wszyscy wkoło bawią się w najlepsze - dlaczego zdobyła sobie taką popularność jako bajka dla dzieci? Jaki z niej płynie morał? Że świat jest zły...