Zubożały Conan zostaje najemnikiem w szemickiej służbie. Traf chciał, że akurat teraz Baruch (generał szemitów) planuje najazd na khorajskie miasto Vagaran. Bitwa jednak zostaje przegrana, a Conan zostaje wzięty do niewoli. Ze względu na swoje imponujące rozmiary i umiejętności walki, zostaje gladiatorem, który omotany czarem, odzyskuje świadomość tylko na czas każdej z walk. Potem ponownie pogrąża się w błogiej nieświadomości.

Satrapę Vagaranu odwiedza jego przyjaciel szach Turanu. Obaj lubują się w walkach gladiatorów. Satrapa wystawia Conana, a szach swojego przybocznego strażnika Amina - pół człowieka, pół demona, w którego żyłach płynie krew samego szacha.

Kiedy na arenie dochodzi do walki pomiędzy Aminem i Conanem nikt nie zdaje sobie jeszcze sprawy, że jest to część starożytnego proroctwa. Ten który wygra otworzy drogę krwią drugiego dla sił ciemności.

Ciekawe jak tym razem Conan się z tego wyplącze?

Jeffrey Archer ma bardzo ciekawy styl pisania. Pisze lekko, z humorem i na pewno bez zbędnego patosu. Postacie, które nam wykreował są bardzo ciekawe i łatwe do wyobrażenia, dzięki odpowiedniej ilości detali. Dodatkowo autor umieszcza w powieści całą masę postaci epizodycznych, które ubarwiają nam opowieść (np. oficjalista pewnego kupca, który nad wyraz lubi wino swojego pana :) ). Książka mnie wciągnęła i przełamała złą passę Conanów z ostatnich czasów. Jeffrey Archer pokazał mi, że nie wszystkie ciekawe historie o losach Conana zostały już opowiedziane. Nie poddaję się sięgam po kolejną.

Zubożały Conan zostaje najemnikiem w szemickiej służbie. Traf chciał, że akurat teraz Baruch (generał szemitów) planuje najazd na khorajskie miasto Vagaran. Bitwa jednak zostaje przegrana, a Conan zostaje wzięty do niewoli. Ze względu na swoje imponujące rozmiary i umiejętności walki, zostaje gladiatorem, który omotany czarem, odzyskuje świadomość tylko na czas każdej z...

To taka książka o której można powiedzieć wiele złego: że słaba fabuła, naiwna, niepoważna itd.
Ale autor posiada dwie kluczowe umiejętności, które sprawiają, że jego opowieści są niezwykle wciągające:
umiejętność kreowania alternatywnego świata (na równi z Tolkienem) oraz umiejętność prowadzenia akcji.
Jak zwykle w cyklach te pierwsze części są lepsze niż środkowe. Końcowe zaś są tylko cieniem.

To taka książka o której można powiedzieć wiele złego: że słaba fabuła, naiwna, niepoważna itd.
Ale autor posiada dwie kluczowe umiejętności, które sprawiają, że jego opowieści są niezwykle wciągające:
umiejętność kreowania alternatywnego świata (na równi z Tolkienem) oraz umiejętność prowadzenia akcji.
Jak zwykle w cyklach te pierwsze części są lepsze niż środkowe....

No i zaczęło się. Z tego co przeczytałem, wkroczyliśmy w końcu na tereny rosyjskich autorów. Okazuje się, że nasz ulubiony barbarzyńca ma wierne i twórcze grono wielbicieli w największym kraju świata.
Zobaczmy więc gdzie nas to zaprowadzi...

Akcja poprowadzona jest nieliniowo. Zaczyna się, potem daje nam retrospekcję, potem znów leci, a potem kolejne retrospekcje i tak przez cały pierwszy akt.
Conan jest tutaj magicznie spętanym niewolnikiem i gladiatorem w mocy satrapy bardzo potężnego Khorajskiego miasta. Turański szach, będący w gościach u rzeczonego satrapy wystawia przeciw niemu swojego najlepszego strażnika. W grę wchodzą klejnoty i wielkie pieniądze, które obaj władcy postawili na swoich faworytów.
Tym czego nie wiedzą, jest fakt, że ten pojedynek był od dawna zapowiadany w prastarych proroctwach i dosłownie doprowadzić może do końca świata.
Muszę przyznać, że tom ten kiedy czytałem go pierwszy raz podobał mi się bardziej niż ostatnio. Fabuła jest zdecydowanie oryginalna, ale miejscami prowadzona dość dziwnie. Dla przykładu w trzeciej ćwiartce prawie Conana nie uświadczymy.

Skoro o nim mowa, to przedstawiony tutaj został naprawdę dobrze. Choć jego zdolności mogą troszkę zgrzytać, to nadrabia to charakterem. Zaraz na początku mamy po prostu kapitalny motyw, gdy szach próbuje go poniżyć, ufny w krępujące Conana czary. Miodnie zostaje to rozwiązane.

Pozostałe postacie są niestety najwyżej dwuwymiarowe. Obaj władcy to niemal bolszewickie obrazy zepsutej arystokracji. Kult końca świata jest bezbarwny, podobnie jak pozostali mieszkańcy miasta. Z nich wszystkich najbardziej wybija się czarodziej satrapy, oraz amazonka, którą Conan uwalnia z zagrody gladiatorów. Spora sympatią może też cieszyć się pewien pijak, któremu poświecono w powieści wiele miejsca, ale dla mnie był zbyt jednowymiarowy.

Oprawa jest typowa dla Czarnej Serii Ambera - twarde, lakierowane okładki, strony połączone za pomocą szycia. Obecnie takich wydań fantastyki to ze świecą szukać.
Ilustracja na okładce jest świetna artystycznie, ale nie ma wiele wspólnego z fabułą. Nie ma tu nawet zwykłych węży, a co dopiero olbrzymich. Półnagich blondynek też nie...cholera.
Forma nawet nie kuleje. Zdarzają się literówki, ale nie na tyle aby podnosić alarm. Achaja czy Siewca Wiatru, które ostatnio czytałem miały ich znacznie więcej.

Podsumowując, sięgając po tą książkę, opierając się na swoich wspomnieniach liczyłem, że ocenię ją wyżej. Nadal jest jednak przyjemnym kawałkiem fantastycznej literatury, wartej by po nią sięgnąć.

No i zaczęło się. Z tego co przeczytałem, wkroczyliśmy w końcu na tereny rosyjskich autorów. Okazuje się, że nasz ulubiony barbarzyńca ma wierne i twórcze grono wielbicieli w największym kraju świata.
Zobaczmy więc gdzie nas to zaprowadzi...

Akcja poprowadzona jest nieliniowo. Zaczyna się, potem daje nam retrospekcję, potem znów leci, a potem kolejne retrospekcje i tak...

Co do autora książki, jest nim pisarz rosyjskojęzyczny pospisujący się pseudonimem Грегори Арчер. Zmiana rosyjskiego Arczera/Archera na Jeffreya Archera, to ze strony wydawnictwa Amber chamstwo i oszustwo.

Co do autora książki, jest nim pisarz rosyjskojęzyczny pospisujący się pseudonimem Грегори Арчер. Zmiana rosyjskiego Arczera/Archera na Jeffreya Archera, to ze strony wydawnictwa Amber chamstwo i oszustwo.

Słabe popłuczyny. szkoda postaci

Słabe popłuczyny. szkoda postaci

Można by powiedzieć, że klasyka. Opowieść o wielkim wojowniku Conanie. Który idzie przez życie torując sobie drogę siłą swoich mięśni, oraz ostrym mieczem. Wartka i ciekawa akcja, polecam.

Można by powiedzieć, że klasyka. Opowieść o wielkim wojowniku Conanie. Który idzie przez życie torując sobie drogę siłą swoich mięśni, oraz ostrym mieczem. Wartka i ciekawa akcja, polecam.