Książka jest infantylna, zwyczajnie. Wydawało mi się, że takie historie będą interesujące, lubię krótkie formy, ale okazuje się, że to historie rodem z katechizmu z podstawówki. Kojarzy mi się, że miałam taki, w którym były przedstawione historie dzieci, w każdym rozdziale napotykały "grzeszne" sytuacje. Poziom ten sam. Po prostu poziom, styl jest taki jak na słabym kazaniu (dziwne, że mi się to tak wszystko religijnie kojarzy), jakby ktoś to pisał pod pięciolatka. Nie mam pięciu lat, to i przemęczyłam się straszecznie. Opowieści same w sobie ciekawe, niektóre pouczające, niektóre wręcz wzruszające, pokazujące nam w tych trudnych czasach, jak ważny jest zawód nauczyciela. Te opowieści mogą być dla mnie po prostu nazbyt amerykańskie. Historia o nauczycielce, która poszła do domu chłopca, żeby wygarnąć rodzicowi, że o niego nie dba i takie tam, a ostatecznie widząc biedę stwierdza, że jest zaszczycona, że rodzic w ogóle znalazł dla niej czas, gruba przesada lub coś nie tak z ową nauczycielką. Są instytucje społeczne, jak dziecko nie ma wody w domu, to jest źle i z całą pewnością należy coś zrobić. Nie sądzę też aby bieda całkowicie usprawiedliwiała zaniedbanie dziecka.

Takie tam historyjki, które jednak godzą trochę w literacki gust każdego, kto chociaż troszkę podczytuje.

Książka jest infantylna, zwyczajnie. Wydawało mi się, że takie historie będą interesujące, lubię krótkie formy, ale okazuje się, że to historie rodem z katechizmu z podstawówki. Kojarzy mi się, że miałam taki, w którym były przedstawione historie dzieci, w każdym rozdziale napotykały "grzeszne" sytuacje. Poziom ten sam. Po prostu poziom, styl jest taki jak na słabym kazaniu...