Druga (i zdecydowanie ostatnia) przeczytana przeze mnie książka z tej serii. Seria łzawych, sentymentalnych historyjek o tym, jak to pięknie jest być nauczycielem, wyciągać z człowieka to, co najpiękniejsze, motywować, inspirować i mieć za to po grobową deskę wdzięczność setek ludzi.

Historyjki dość naciągane. Zdaję sobie sprawę, że amerykańska mentalność jest inna od naszej oraz że ich system edukacji i kompetencje nauczyciela różni się od naszego, jednak i tak historie są zupełnie niewiarygodne. I o ile jeszcze uwierzę w listy pisane do nauczycieli po trzydziestu latach, o ile łyknę jeszcze bajdurzenie o nauczycielce nocującej bezinteresownie byłego, dorosłego już ucznia bo ten nie miał gdzie się podziać, o tyle po historii o biznesmenie, który kupił Porsche nauczycielowi z dzieciństwa wysiadłem psychicznie.

Jedyny plus książki jest taki, że wyłania się z niej obraz pożądanych cech człowieka, który pracuje z dziećmi i młodzieżą. I nie ma tu słowa o dużej wiedzy, umiejętności jej przekazywania czy legendarnej cierpliwości, ale cech zupełnie innych: empatii, walki o ucznia, wiary w jego wartość, zaufania i walki o niego nawet wtedy, kiedy wszyscy (włącznie z nim samym) tę wiarę stracili.

I właśnie to powoduje, że tej książki nie skreślam zupełnie, jednak i tak ostrzec muszę przed płytkością, tanią sentymentalnością, niezbyt umiejętnym graniem na emocjach oraz oderwaniem od realizmu.

Komu spodobały się inne książki z tej serii, zapewne doceni i tę. Działa to jednak oczywiście w dwie strony - kogo irytują "Balsamy dla duszy", może sobie spokojnie odpuścić tę książkę. Ja należę do tej drugiej grupy i swoją przygodę z "Balsamami dla duszy" na dwóch tomach definitywnie kończę.

Druga (i zdecydowanie ostatnia) przeczytana przeze mnie książka z tej serii. Seria łzawych, sentymentalnych historyjek o tym, jak to pięknie jest być nauczycielem, wyciągać z człowieka to, co najpiękniejsze, motywować, inspirować i mieć za to po grobową deskę wdzięczność setek ludzi.

Historyjki dość naciągane. Zdaję sobie sprawę, że amerykańska mentalność jest inna od...

Książka jest infantylna, zwyczajnie. Wydawało mi się, że takie historie będą interesujące, lubię krótkie formy, ale okazuje się, że to historie rodem z katechizmu z podstawówki. Kojarzy mi się, że miałam taki, w którym były przedstawione historie dzieci, w każdym rozdziale napotykały "grzeszne" sytuacje. Poziom ten sam. Po prostu poziom, styl jest taki jak na słabym kazaniu (dziwne, że mi się to tak wszystko religijnie kojarzy),jakby ktoś to pisał pod pięciolatka. Nie mam pięciu lat, to i przemęczyłam się straszecznie. Opowieści same w sobie ciekawe, niektóre pouczające, niektóre wręcz wzruszające, pokazujące nam w tych trudnych czasach, jak ważny jest zawód nauczyciela. Te opowieści mogą być dla mnie po prostu nazbyt amerykańskie. Historia o nauczycielce, która poszła do domu chłopca, żeby wygarnąć rodzicowi, że o niego nie dba i takie tam, a ostatecznie widząc biedę stwierdza, że jest zaszczycona, że rodzic w ogóle znalazł dla niej czas, gruba przesada lub coś nie tak z ową nauczycielką. Są instytucje społeczne, jak dziecko nie ma wody w domu, to jest źle i z całą pewnością należy coś zrobić. Nie sądzę też aby bieda całkowicie usprawiedliwiała zaniedbanie dziecka.

Takie tam historyjki, które jednak godzą trochę w literacki gust każdego, kto chociaż troszkę podczytuje.

Książka jest infantylna, zwyczajnie. Wydawało mi się, że takie historie będą interesujące, lubię krótkie formy, ale okazuje się, że to historie rodem z katechizmu z podstawówki. Kojarzy mi się, że miałam taki, w którym były przedstawione historie dzieci, w każdym rozdziale napotykały "grzeszne" sytuacje. Poziom ten sam. Po prostu poziom, styl jest taki jak na słabym kazaniu...